Klątwa prawdziwej miłości. Złamane serce. Tom 3

Czasem książka wciąga nie dlatego, że obiecuje baśń, ale dlatego, że udowadnia, jak kruche są nasze marzenia, kiedy zostają wystawione na próbę. Otwierając „Klątwę prawdziwej miłości”, spodziewałam się słodyczy i iskier magii, a dostałam coś znacznie bardziej przejmującego: historię o dziewczynie, która zapomniała siebie i o dwóch mężczyznach, którzy chcieliby, aby pamiętała tylko ich wersję świata.
Evangelina Fox żyje w zamku, w którym nic nie wydaje się znajome, a złudzenia są ostrzejsze niż sztylety. Jest księżną, żoną, symbolem. A jednak każda jej chwila pulsuje czymś, czego nie potrafi nazwać: pustką, tęsknotą, echem dawnych uczuć, które powinny zgasnąć, a jednak jakby odmawiały posłuszeństwa. Pozbawiona wspomnień próbuje odnaleźć się w nowej rzeczywistości, jednak wciąż czuje, że powinna o czymś pamiętać, coś ważnego miała do przekazania. Tylko pojawiąją się pytania: co to było, komu miała powierzyć informacje i kim właściwie ona sama jest?

Jej „doskonały” mąż Apollo gotów jest spalić cały świat, by zatrzymać ją przy sobie. Drugi mężczyzna, Jacks, ten, którego imienia lepiej nie wypowiadać zbyt głośno, bo natychmiast robi się niebezpiecznie, wcale nie jest lepszy. Obaj mają krew na rękach, obaj mają powody, by nie pozwolić jej odejść, obaj potrafią kochać tak, że aż boli i obaj chcą decydować o jej życiu za nią. I w tym wszystkim jest ona, Evangelina, która próbuje po prostu zrozumieć, kim była, kim chce być i co tak właściwie się wydarzyło przez ubiegły rok, którego nie pamięta?

Finał trylogii Garber smakuje jak bajka poprzecinana odłamkami szkła, jest piękna i bolesna zarazem. Nie gna przed siebie na złamanie karku, pozwala nam oddychać między scenami, powoli zaglądać bohaterom w serca i obserwować, jak każde z nich pęka w innym miejscu. Zamiast fajerwerków otrzymujemy emocje, które palą wolniej, ale głębiej. I choć kilka tajemnic pozostaje nietkniętych, jak skrzynia, której nie wolno otworzyć, to chyba właśnie w tym tkwi urok tej historii, nie wszystko musi zostać wyjaśnione, by mogło być odczute.

Najbardziej poruszył mnie sposób, w jaki Garber prowadzi Evangelinę przez utratę pamięci. Nie jako tani trik, lecz jako próbę pokazującą czy prawdziwe uczucie potrafi znaleźć drogę nawet wtedy, gdy znikają słowa i wspomnienia? Czy serce rozpozna to, czego umysł nie pamięta? W momentach, kiedy na scenę wraca Jacks, odpowiedź zdaje się błyszczeć między wierszami jak zakazane życzenie. A jak kończy się miłosny trójkąt? Nie powiem, ale nie dlatego, że brakuje mi odwagi, ale dlatego, że finał tej relacji działa tylko wtedy, kiedy przeżyje się go samemu. Obiecuje ulgę, przynosi ból, a jednak zostawia promień światła. Czy Evangelina będzie szczęśliwa? Tak, choć nie w taki sposób, jak obiecuje bajka opowiadana na początku. Z kim podzieli swoje życie? Z tym, kto naprawdę widzi ją taką, jaka jest. Z tym, przy kim jej serce, nie pamięć, bije mocniej.

„Klątwa prawdziwej miłości” to zakończenie, które nie udaje perfekcji. Za to jest prawdziwe, magiczne, pełne iskier, które ogrzewają, choć chwilami potrafią poparzyć. Garber po raz kolejny udowadnia, że potrafi tkać baśń tak, by jej nitki mieniły się jednocześnie magią i mrokiem. Świat „Klątwy prawdziwej miłości” pulsuje atmosferą rodem z opowieści snutych przy ognisku – pełnych tajemnicy, połyskliwych iluzji i uczuć, które potrafią zmienić bieg losu. Akcja prowadzona jest z wyczuciem, zamiast pędzących zwrotów fabularnych dostajemy rytm przypominający spacer po zaczarowanym lesie, gdzie każdy krok odsłania nowe sekrety, a każdy cień może okazać się ważniejszy niż wygląda. Baśniowy klimat nie jest tu tylko dekoracją, to ramy, w których dojrzewa opowieść o pamięci, tożsamości i kruchości serca. Dzięki temu finał trylogii zostawia w czytelniku nie tylko zachwyt nad światem, ale także echo emocji, które długo nie wygasają. I właśnie dlatego zostaje w człowieku na długo po odłożeniu książki. Jeśli macie odwagę zmierzyć się z baśnią, która nie boi się blizn, koniecznie sięgnijcie po finał tej trylogii.