Dziedzictwo ognia. Szklany tron. Tom 3

Bardzo się ucieszyłam, że w tym tomie wydarzyło się więcej niż w poprzednich. Czułam, że historia wreszcie się rozwija i więcej ukazuje nam informacji o samych bohaterach. Tyle akcji i napięcia sprawiło, że czytałam do 2 w nocy, bo po prostu nie mogłam odłożyć tej książki.

Po genialnym drugim tomie serii "Szklanego tronu" myślałam, że wreszcie poznałam kierunek, w którym podąży Sarah J. Maas w swoim pomyśle na tę historię. Nic bardziej mylnego! Wydawało mi się, że znam bohaterów, że rozumiem zwroty akcji i fabułę. Święci bogowie, jak bardzo się myliłam...

Licząca ponad 650 stron "Dziedzictwo ognia" jest najdłuższym z dotychczasowych tomów serii - i tego należało się spodziewać. Jest również najmocniejszy z dotychczasowych! Fabuła płynnie nawiązuje do wydarzeń z poprzedniej części. Celaena przybyła do Wendlyn, ale nawet nie myśli o tym, by wykonać rozkaz króla Aderlanu. Chce wypełnić przysięgę, którą złożyła przyjaciółce i wyrusza w magiczny Wendlyn, by znaleźć odpowiedzi na wszystkie swoje pytania. Wraz ze zmianą lokalizacji, do gry wchodzi mnóstwo nowych postaci, które będą odgrywać kluczowe role w rozwoju fabuły. Wszystkie są tak wyjątkowe, tak wielowymiarowe i pełne swoich własnych historii, które chcą być opowiedziane. Trudno zdecydować, który z nich najbardziej zasługuje na tytuł "najbardziej obiecującej nowej postaci", bo każdy z nich potrafi zafascynować swoimi tajemnicami i umiejętnościami. Moją sympatię szczególnie zyskali Manon i Abraxos, którzy naprawdę zwalili mnie z nóg swoją siłą i nieposkromioną wolą walki!

Ze względu na mnogość postaci i związane z nimi nowe wątki fabularne, liczne zmiany perspektywy okazały się zarówno błogosławieństwem jak i przekleństwem. Sarah J. Maas nie skupia się wyłącznie na swojej bohaterce, ale poświęca wszystkim ważnym postaciom. Daje im wystarczająco dużo miejsca, aby mogli się wykazać i dalej rozwijać. Autorka doskonale wie, jak utrzymać czytelnika przyklejonego do kolejnych stron, śledzącego tę historię....

Obok wszystkich nowości trzeciego tomu, nowych postaci, miejsc i wydarzeń, nie pominięto znanych i lubianych elementów serii "Szklanego tronu". Chaol, Dorian, a przede wszystkim oczywiście Celaena, błyszczą jak zawsze, a nawet w toku fabuły stają się jeszcze lepsi i ciekawsi w oczach czytelnika. Każdy z nich realizuje swój własny, trzymający w napięciu i zapierający dech w piersiach wątek fabularny, który z każdym rozdziałem przeplata się coraz intensywniej, tworząc intrygujący obraz całości.
A zakończenie? Ci, którzy znają dwa pierwsze tomy, domyślają się, co czeka czytelników na ostatnich stronach: niesamowita puenta, która sprawia, że zaciskasz zęby, wstrzymujesz oddech i z krzykiem wracasz do rzeczywistości. Jednocześnie, w tym momencie, nie życzę się sobie niczego więcej niż kontynuacji... Za "Dziedzictwo ognia" przyznaję 5 gwiazdek pełnych ognistego wyczekiwania na kolejny tom!

Po raz pierwszy ten tom czytałam dobre 10 lat temu i to na tym tomie skończyła się moja ówczesna przygoda ze Szklanym tronem. Nie wiem dlaczego, nie pytajcie. Pewnie za długo musiałam czekać na kolejny tom i ruszyła karuzela pt. „musze kiedyś przeczytać” ale było mnóstwo innych książek po drodze.

Z wybawieniem przyszły te nowe wydania, które zmotywowały mnie, żeby w końcu wrócić do tej serii. W tamtym roku przeczytałam 1. i 2. tom plus Zabójczynie i nawet sporo z nich pamiętałam, a teraz przeczytałam 3. tom i wiecie co? Nie pamiętałam prawie nic! Dlatego cieszę się, że nie rzuciłam się od razu na 4. część..

Przypomniałam sobie, że uwielbiam książki Maas za ten rozbudowany świat. W tym tomie mamy bardzo dużo perspektyw, co na początku może być dezorientujące, a może nawet irytujące, ale pozwala nam spojrzeć na wydarzenia, intrygi i cały ten świat z różnych stron. Wprowadzono tutaj wątek, które w tym tomie może wydawać się totalnie niepotrzebny i nieinteresujący ale wiem, że w kolejnych tomach to wszystko połaczy się w jedną spójną całość.

Natomiast muszę przyznać, że na początku za wiele się nie dzieje. Pierwsza część to jest dosłownie cisza przed burzą, bo prawdziwa akcja zaczyna się od drugiej połowy książki. Osobiście jestem w stanie to wybaczyć, ale ja mam ogromny sentyment do tej serii i podczas czytania tego tomu odczuwałam taki spokój i nostalgie związaną z czasami, kiedy sięgnęłam po Szklany tron po raz pierwszy, kiedy zaczynała się dopiero moja miłość do fantastyki.

Chciałabym dać duży plus za wątek enemies to lovers, bo naprawdę czułam tutaj tę wrogość i mimo że wiedziałam, to jednak do końca nie byłam pewna. Było to tak dobrze napisane! Jednak z drugiej strony, myślałam, że zostanie to trochę dłużej pociągnięte…
Jednak z drugiej strony, myślałam że zostanie to trochę dłużej pociągnięte i dla mnie potem jak to ruszyło to zaczęło się dziać trochę za szybko. Wolałabym, żeby pewnie rzeczy okazały się dopiero w kolejnym tomie.

Z bólem serca uważam, że ta akcja na koniec była trochę za bardzo przyśpieszona i lekko absurdalna. Jest pare rzeczy, które mi się nie podobało i nie mogę dać jej 5 gwiazdek, bo nie pokochałam tego tomu miłością bezgraniczną, ale na pewno będę go wspomiać bardzo dobrze!
Tak jak mówiłam, ja tej serii jestem w stanie wybaczyć naprawdę wiele i też zdaje sobie sprawę, że ta książka ma 10 lat!

Jakiś czas temu przyjaciółka odwiedzając mnie zapytała, co to za książka i czy mogę ją polecić. Odpowiedziałam, że to trzecia część serii "Szklany tron" i że wszystkie książki do tej pory mi się podobały, ale nie przepadam za nimi tak bardzo jak wszyscy inni i że nie jest to seria, która od razu przychodzi mi na myśl, gdy pytana jestem o rekomendacje literackie. Później wytłumaczyłem jej, że nigdy w życiu tak bardzo się nie pomyliłam. I musi przeczytać "Dziedzictwo ognia". Tak jak każdy inny człowiek na tym świecie. BO TA KSIĄŻKA BYŁA PO PROSTU GENIALNA :D

Już na samym początku książki staje się jasne, że będzie się ona różnić od swoich dwóch poprzedniczek. Trzej bohaterowie Dorian, Chaol i Celaena oddzielają się od siebie, dostają własne historie i plany na przyszłość, ich własne perspektywy zostają poszerzone. Ponadto inne aspekty wnoszą nowi bohaterowie, których z poprzednich tomów znamy tylko pobieżnie - jeśli w ogóle i to jest swietny pomysł na tę historię!

W przeciwieństwie do poprzednich części, ta książka jest teraz pełna magii. Podczas gdy Celaena próbuje dowiedzieć się więcej o swoim dziedzictwie, Dorian zmaga się ze swoją magią, a Chaol musi zdecydować, gdzie leży jego lojalność.

Książka wciąga od pierwszej strony - także dzięki częstym zmianom perspektyw. Jednak w żadnym wypadku nie jest tak, że jedna perspektywa jest bardziej ekscytująca, porywająca czy interesująca od drugiej. Żadna nie jest gorsza od drugiej, jak to często bywa w przypadku innych książek należących do większej sagi.

Styl pisarski Sarah J. Maas jest w tej książce jeszcze bardziej wyrafinowany. Opisuje nowe miejsca, nie gubiąc się przy tym w szczegółach! Umiejętnie łączy przemyślenia bohaterów z fabułą, nie wymykając się ani jednemu, ani drugiemu spod kontroli. Udaje jej się sprawić, że w oku czytelnika pojawiają się obrazy, które jeszcze bardziej wciągają go w opowieść, nie dając odetchnąć czytelniczej wyobraźni!
Sarah J. Maas tworzy swoimi słowami świat, którego już tak szybko nie odnajdziecie nigdzie indziej.... Kawałek po kawałku czytelnik może go odkrywać, dowiadywać się o nim coraz więcej. A autorka zawsze wymyśla coś nowego, co sprawia, że wstrzymujesz oddech.
Mogę powiedzieć, że jestem zachwycona! "Dziedzictwo ognia" to zdecydowanie najlepsza z dotychczasowych części serii. Każdy, kto czytał już "Szklany tron" i "Koronę w mroku" powinien sięgnąć również po "Dziedzictwo ognia". Jestem ciekawa, jak rozwinie się seria i co wydarzy się w kolejnych częściach, które na pewno przeczytam. Piątka :)

Bardzo się ucieszyłam, że w tym tomie wydarzyło się więcej niż w poprzednich. Czułam, że historia wreszcie się rozwija i więcej ukazuje nam informacji o samych bohaterach. Tyle akcji i napięcia sprawiło, że czytałam do 2 w nocy, bo po prostu nie mogłam odłożyć tej książki.

Po genialnym drugim tomie serii "Szklanego tronu" myślałam, że wreszcie poznałam kierunek, w którym podąży Sarah J. Maas w swoim pomyśle na tę historię. Nic bardziej mylnego! Wydawało mi się, że znam bohaterów, że rozumiem zwroty akcji i fabułę. Święci bogowie, jak bardzo się myliłam...

Licząca ponad 650 stron "Dziedzictwo ognia" jest najdłuższym z dotychczasowych tomów serii - i tego należało się spodziewać. Jest również najmocniejszy z dotychczasowych! Fabuła płynnie nawiązuje do wydarzeń z poprzedniej części. Celaena przybyła do Wendlyn, ale nawet nie myśli o tym, by wykonać rozkaz króla Aderlanu. Chce wypełnić przysięgę, którą złożyła przyjaciółce i wyrusza w magiczny Wendlyn, by znaleźć odpowiedzi na wszystkie swoje pytania. Wraz ze zmianą lokalizacji, do gry wchodzi mnóstwo nowych postaci, które będą odgrywać kluczowe role w rozwoju fabuły. Wszystkie są tak wyjątkowe, tak wielowymiarowe i pełne swoich własnych historii, które chcą być opowiedziane. Trudno zdecydować, który z nich najbardziej zasługuje na tytuł "najbardziej obiecującej nowej postaci", bo każdy z nich potrafi zafascynować swoimi tajemnicami i umiejętnościami. Moją sympatię szczególnie zyskali Manon i Abraxos, którzy naprawdę zwalili mnie z nóg swoją siłą i nieposkromioną wolą walki!

Ze względu na mnogość postaci i związane z nimi nowe wątki fabularne, liczne zmiany perspektywy okazały się zarówno błogosławieństwem jak i przekleństwem. Sarah J. Maas nie skupia się wyłącznie na swojej bohaterce, ale poświęca wszystkim ważnym postaciom. Daje im wystarczająco dużo miejsca, aby mogli się wykazać i dalej rozwijać. Autorka doskonale wie, jak utrzymać czytelnika przyklejonego do kolejnych stron, śledzącego tę historię....

Obok wszystkich nowości trzeciego tomu, nowych postaci, miejsc i wydarzeń, nie pominięto znanych i lubianych elementów serii "Szklanego tronu". Chaol, Dorian, a przede wszystkim oczywiście Celaena, błyszczą jak zawsze, a nawet w toku fabuły stają się jeszcze lepsi i ciekawsi w oczach czytelnika. Każdy z nich realizuje swój własny, trzymający w napięciu i zapierający dech w piersiach wątek fabularny, który z każdym rozdziałem przeplata się coraz intensywniej, tworząc intrygujący obraz całości.
A zakończenie? Ci, którzy znają dwa pierwsze tomy, domyślają się, co czeka czytelników na ostatnich stronach: niesamowita puenta, która sprawia, że zaciskasz zęby, wstrzymujesz oddech i z krzykiem wracasz do rzeczywistości. Jednocześnie, w tym momencie, nie życzę się sobie niczego więcej niż kontynuacji... Za "Dziedzictwo ognia" przyznaję 5 gwiazdek pełnych ognistego wyczekiwania na kolejny tom!