Khalil Gibran i jego „Prorok”

"Prorok" Khalila Gibrana to jedno z najpiękniejszych i najbardziej uniwersalnych dzieł literatury XX wieku, to utwór, który od ponad stu lat zachwyca czytelników na całym świecie swoją prostotą, duchową głębią i poetycką siłą. Gibran stworzył książkę, która - choć niewielka objętościowo mieści w sobie niezwykłe bogactwo refleksji nad ludzkim życiem, miłością, wolnością, cierpieniem i sensem istnienia; tego o czym uczył też Jezus z Nazaretu.

Struktura "Proroka" przypomina, jak podkreśla Starowieyski- formę mądrościowej księgi. Główny bohater, Almustafa, przed opuszczeniem miasta Orphalese odpowiada na pytania jego mieszkańców. Każda odpowiedź to osobny poemat/medytacja, w której Gibran łączy elementy filozofii Wschodu, duchowości chrześcijańskiej i poetyckiej intuicji. Jego język jest prosty, lecz wyjątkowo sugestywny; metafory i obrazy, którymi się posługuje.

Największą siłą książki jest jej ponadczasowość. Gibran nie moralizuje ani nie narzuca interpretacji ale raczej zaprasza do wewnętrznego dialogu. W krótkich, lapidarnych rozdziałach dotyka kwestii najbardziej fundamentalnych; co to znaczy kochać? Czym jest wolność? Jak żyć w prawdzie i w relacji z drugim człowiekiem? Każdy z tych tematów autor przedstawia w sposób, który pozostawia przestrzeń dla własnych doświadczeń i przemyśleń czytelnika.

"Prorok" zachwyca również stylistycznie. Gibran, będąc nie tylko pisarzem ale i malarzem, w swoich zdaniach maluje obrazy pełne światła, ciszy i duchowości. Książka dzięki temu staje się nie tylko lekturą, ale przeżyciem jakby... kontemplacyjnym.

To dzieło, które można czytać wielokrotnie, za każdym razem odsłania nowe znaczenia i rezonuje z innymi doświadczeniami życiowymi. Nie bez powodu "Prorok" został przetłumaczony na dziesiątki języków i od dekad pozostaje jednym z najbardziej wpływowych tekstów duchowych współczesności i co jest piękne, to wyznanie, że gdyby urodził się w "kulturze" Chrześcijańskiej, byłby równie szczęśliwy, bo odnajduje w niej wszystko, co mu bliskie i drogie...