Każdego lata płakałam

“Każdego lata płakałam” to książka, która poruszyła mnie dogłębnie. Nie miałam wobec niej żadnych oczekiwań, i spodziewałam się raczej typowego, letniego romansu ze szkolnym przedstawieniem w tle. Nie mogłam się bardziej pomylić. Opowieść Diany i Charlesa z pewnością nie należy do banalnych. Owszem, znajdziemy w niej wątek romantyczny z motywem fake dating osadzony w niewielkiej miejscowości, ale to nie on był dla mnie najważniejszy. Natalia Fromuth zdobyła moje serce kreacją głównych bohaterów oraz ukazaniem ich cierpienia, problemów i niepewności w bardzo przystępny, ale jakże przejmujący sposób. Każda literka, każde słowo, każde zdanie było dla mnie istną bombą emocjonalną, a ja chłonęłam każdą jedną, chociaż doskonale wiedziałam, że skończy się to wybuchem.

Zarówno Diana, jak i Charlie nie są idealnymi nastolatkami z perfekcyjnych rodzin. Mogłoby się tak wydawać, jednakże “Każdego lata płakałam” pokazuje czytelnikowi jak łatwo jest wyciągnąć błędne wnioski, kiedy widzisz się z kimś jedynie w szkole albo słyszysz na jego temat plotki przekazywane z ust do ust.

W piórze Natalii jest coś tak niezwykłego, że nawet kiedy w lekturze poruszane są tematy trudne, sceny są pełne cierpienia i smutku, można odnaleźć tutaj swoje komfortowe miejsce i poczuć się jak w domu. Przez te około 400 stron zżyłam się z całą historią. Współczułam Dianie trudnej relacji z rodzicami, niepewnej przyszłości i szalonej odpowiedzialności za dom oraz młodsze siostry. Charlie sprawił, że wylałam tysiące łez - szukanie kryjówek, brak rodzicielskiej miłości i codzienna walka z samym sobą były opisane w taki sposób, że moje serce łamało się raz po raz. Jednocześnie znajomość tej dwójki (co prawda rozpoczęta nie z ich inicjatywy) była urocza, nieśmiała, zabawna i przepięknie rozkwitała z rozdziału na rozdział.

Książka była wspaniała również ze względu na panujący w niej letni, sielski klimat. Czułam promienie słoneczne na skórze, zapach skoszonej trawy oraz piasek pod stopami. Przeniosłam się do całkowicie innego świata. Równie mocno zakochałam się w teatrze. Przeżywałam z bohaterami każdy etap przygotowań, stresowałam się próbami i trzymałam kciuki za sukces Diany.

“Każdego lata płakałam” to książka o spełnianiu marzeń, poświęceniu, walce o samego siebie, podejmowaniu trudnych decyzji. Zakończenie uderzyło we mnie mocniej niż mogłabym zakładać. Nie mogłam się pozbierać i natychmiast rozpoczęłam czytanie kolejnego tomu. Nigdy nie przypuszczałam, że to akurat ta historia stanie mi się tak bliska. Kocham Dianę. Kocham Charliego. Kocham tę “dziurę pośrodku Wielkiej Brytanii”. Kurtyna.