Już nie ma tamtej mnie

Czy była to zła książka? Nie była. Czy była dobra? No też nie do końca.

“Nikt ci nigdy nie uwierzy. Wiesz o tym. Nikt. Nigdy.
[…]
I najwyraźniej nikt mnie nie usłyszy. Nikt mnie nie zobaczy. Wiedział o tym. Spędził w tym domu wystarczająco dużo czasu, by wiedzieć, jak sprawy się tutaj mają.”

Początek zapowiadał się bardzo dobrze, sposób opisania gwxłtu i tego jak Eden czuła się rano, co myślała przy rodzinie, przy oprawcy było obiecujące. Potem gdzieś mi zginął ten obiecujący styl pisania powieści. Nie do końca się z nim polubiłam. Był taki chaotyczny, jak cała ta książka, i myślę, że to też właśnie sam język wiele odjął tej historii.

Ta książka jest brudna. Jej aura jest brudna. Klimatem mi przypominała typowy ciężki polski film z lat dwutysięcznych, w którym dzieje się coś złego i nic, co miało w nim miejsce, nie powinno go mieć.

Książka miała bardzo duży potencjał, nie będę mówić, że dużo od niej nie oczekiwałam, bo nastawiłam się na coś naprawdę dobrego. No i się niestety rozczarowałam.

Największym minusem są tu dialogi i postacie. Nie licząc Eden, bo ta książka właśnie o tym jest, o jej chwiejnym zachowaniu i tajemnicy, którą postanowiła zatrzymać dla siebie. Ale inni bohaterowie nie przypadli mi do gustu. Czasami byli tacy dziwni. Te rozmowy były okraszone pseudoniedopowiedzeniami i aż jestem zdziwiona, że w taki sposób prowadzili niektóre rozmowy, tak jakby sami nie wiedzieli do czego dążą. Albo inaczej. Tak jakby bohaterowie wiedzieli do czego dążą, ale dialogi nie umiały tego przedstawić.

Uważam jednak, że nie licząc pobocznych spraw i chaotyczności w tej książce, postać Eden została całkiem dobrze wykreowana. Dziewczyna totalnie zgubiła siebie i nie wiedziała na jaką osobę się kreować. Nie wiedziała jaka powinna być, ani jak się zachowywać, więc stworzyła pewien obraz, który podrzucano jej dookoła. Mimo że w normalnych okolicznościach byłaby osobą, której bym nie cierpiała z całego serca, tutaj jej trochę wybaczam.

Rodzice głównej bohaterki też głowy mieli chyba nie powiem gdzie. Laska wychodziła na całe noce i dnie, gdy miała, nie wiem z 15 lat i nie zauważyli, że chyba jest coś nie tak? Że nie raz i oni i jej brat widzieli, że śpi na podłodze i zawsze zamyka drzwi na klucz? Przez kilka lat nie była w stanie wejść do własnego łóżka przez to, co się w nim stało. Ignorancja lvl najwyższy.

Jej brat też był dziwny. Gdy przyjeżdżał ze studiów i widział, że jego siostra lata po imprezach, robi nie wiadomo co, z niewiadomo kim, on się tylko kłóci i obraża? Rozmowy z Eden były niesamowicie trudne, sama bym chyba oszalała, gdybym miała z nią dyskutować, ale czemu nie zrobił NIC, gdy widział, że ta robi coś, czego zdecydowanie nie powinna?

I mogłabym mieć to gdzieś, bo każdy doskonale wie, jak łatwo jest czasem kogoś oszukać, żeby nic nie wyszło na jaw. Ale on to widział. Doskonale wiedział o takich rzeczach i nie powiedział nic nikomu? Nie powiedział rodzicom, co się z nią dzieje? No nah. Rozumiem, że oni woleli chyba tego nie widzieć, ale cmon no dla zasady. Lub czemu sam się tym jakkolwiek nie zajął na spokojnie, a nie tylko w momencie, gdy była jeszcze pijana i chciała się z nim kłócić, żeby potem zapominać. Chyba jeszcze w żadnej książce nie nie polubiłam tak bardzo postaci pobocznych za ich ignorancję.

Końcówka jest też tak niefajnie ucięta. Bez wyjaśnień, bez niczego. Pewnie dlatego, że ta książka posiada sequel, w którym (z tego co widziałam po opisie) Eden i Josh dają sobie szansę i tam pewnie reszta rzeczy będzie dopełniona. Jednak nie wiem czy chciałabym po niego sięgać. Obawiam się, że wypadłby gorzej, niż “Już nie ma tamtej mnie”, bo jestem niemalże w stu procentach przekonana, że ich relacja byłaby tak samo toksyczna jak w pierwszej części, o ile nie bardziej. Może kiedyś zmienię zdanie i po to sięgnę, ale na razie zostawiam tę historię tak, jak została skończona tutaj.

Książka tragiczna nie była, ale z pewnością mnie rozczarowała, zwłaszcza po obiecującym początku, w którym była pokazana zastraszona nastolatka, która bała się, że nikt jej nie uwierzy. Była przekonana, że jej rodzina nie weźmie jej strony, skoro każdy uwielbiał przyjaciela jej brata, który ją skrzywdził. I to jest problem, bardzo duży nawet bym powiedziała. Mówię to dlatego, że to dzięki temu daję tej książce nie aż tak złą ocenę.

Bo to mimo wszystko było dobrze ukazane, że tego nikt nie widział, bo nikt się nie spodziewał, a najciemniej jest pod latarnią. Dlatego uważam, że mimo wszystko główna bohaterka była dobrze wykreowana i przez to dało się ją zrozumieć.

Ocena: nie zachwycające, lekko naciągnięte 3/5 ⭐️