Gry umysłu

„Gry umysłu” to najnowsza (licząca 592 strony!) powieść niesamowicie poczytnej amerykańskiej autorki Nory Roberts, której dzieła sprzedawane są w milionach egzemplarzy na całym świecie. Najczęściej są to wielowątkowe historie, w których splatają się gatunki literackie takie jak romans, kryminał, powieść obyczajowa, a nawet… fantastyka oraz romans paranormalny. Podobnie jest i tym razem.

Główną bohaterką, a zarazem osią całej historii, jest 12-letnia Thea Fox. Z pozoru dziewczynka niczym się nie wyróżnia – chodzi do szkoły, mieszka w ładnym domu wraz z kochającymi i dość zamożnymi rodzicami oraz nieco irytującym młodszym bratem, Remym. Jest jednak coś, co sprawia, iż Thea jest osobą nadzwyczaj wyjątkową: potrafi czytać w ludzkich umysłach. Podobny dar przejawiają jej matka (która świadomie przestała go używać) oraz jej babcia.

Akcja powieści rozpoczyna się w chwili, gdy rodzice dzieci – John i Cora, zawożą je na wakacje do matki Cory – Lucy, która mieszka na małej farmie w rejonie Appalachów w Kentucky. Sielankowy, idylliczny wręcz obraz szczęśliwej rodziny przebywającej razem w otoczeniu majestatycznej przyrody, zostaje brutalnie przerwany, gdy pewien 18-letni złodziej postanawia obrabować Johna i Corę, a następnie ich zabija. Nie wie jednak, iż ktoś go widział. Ktoś, kogo nawet tam nie było, a przynajmniej nie w sposób fizyczny. Thea – choć nie mogła zapobiec zbrodni – widziała ją w swoim umyśle na tyle dokładnie, że potrafiła opisać sprawcę, dzięki czemu trafił on do więzienia o zaostrzonym rygorze. Nie przewidziała tylko jednego: że owy złodziej posiada taki sam dar wnikania do czyjegoś umysłu, jak ona. I że będzie pragnął zemsty…

Nie będę zdradzać reszty fabuły. Wspomnę tylko, iż później akcja książki (podzielonej na trzy części) opisuje losy dorosłej Thei, która – jak każda młoda osoba u progu dorosłości i samodzielności – próbuje znaleźć swoje miejsce w świecie. Równolegle do jej zwyczajnego życia skupionego na trwającym „tu i teraz”, Thea toczy walkę umysłów z mordercą swoich rodziców, który z biegiem lat coraz lepiej potrafi przebijać się przez jej pancerz ochronny. Jaki wpływ będzie miał ten fakt na Theę, jej bliskich oraz mężczyznę, którego obdarzyła uczuciem? Tego dowiecie się czytając książkę.

„Gry umysłu” to dzieło o bardzo mieszanych recenzjach, nawet wśród najzagorzalszych fanów twórczości Nory Roberts. Jedni są nim zachwyceni, inni twierdzą, iż w książce wieje nudą… Osobiście zaliczam się do tej pierwszej grupy, bo bardzo lubię literaturę obyczajową, traktującą o zwykłym, codziennym życiu. Dlatego też niezwykle cenię sobie umiejętność pisania w sposób ciekawy o rzeczach zwyczajnych, co autorka ma opanowane do perfekcji. Być może trochę irytujący jest fakt, iż niemal każdy bohater Nory Roberts jest albo bardzo bogaty, albo prowadzi świetnie prosperującą firmę, albo jest genialny w swoim fachu , jakby zwykły Kowalski pracujący w biurze od 8.00 do 16.00, nie był wystarczająco dobrym materiałem na bohatera, ale wobec całokształtu warsztatu autorki, da się przymknąć na to oko.

Jak wspominałam, „Gry umysłu” łączą w sobie dwa światy: ten rzeczywisty (zwyczajny) oraz wymiar metafizyczny (nieograniczony), więc dla fanów tego typu klimatów będzie to nie lada gratka. Natomiast jeśli ktoś nastawia się na mocno rozbudowany wątek kryminalny, jak np. w „Tożsamości” (dzieło Roberts z 2024 roku), czy rozwiązywanie zagadek z przeszłości (co stanowi oś książki „Trzy boginie” z 2022 roku), albo romansu z odrobiną elementów paranormalnych (jak duch Lizzy w trylogii „Boonsboro”), lepiej niech nie sięga po „Gry umysłu”. I choć nie uważam, by była to najlepsza powieść w dorobku Nory Roberts, to w mojej opinii jest to kawał solidnej literatury, której warto poświęcić kilka wieczorów.