Groszkowa sukienka

"Groszkowa sukienka" to pierwsza powieść Marii Ferenc, której fabuła bazuje na jej własnych pamiętnikach pisanych od 16. roku życia. Akcja książki rozgrywa się w latach 1969-1971 i podzielona jest na pięć rozdziałów: "Wczorajszy dzień", "Wakacje", "Szósty zmysł", "Przebudzenie" oraz "Smaki dojrzałości". Historia koncentruje się na Elizie, która zostawia rodzinny dom, by podjąć naukę w szkole średniej w Mławie. Przed wyjazdem obiecuje matce, że powróci z dyplomem maturalnym. Jej droga ku dojrzałości obfituje w liczne przygody miłosne. Eliza zakochuje się, przekonana, że znalazła swoją pierwszą i jedyną miłość, choć obawia się, iż może to przeszkodzić jej w realizacji naukowych planów.

Powieść oferuje barwne opisy zarówno polskich Tatr, jak i miast, z jednoczesnym zgłębianiem emocji głównej bohaterki, co czyni ją atrakcyjną dla czytelników o rozwiniętej wrażliwości. Język użyty w książce jest prosty, ale wzbogacony o poetyckie elementy, co nadaje narracji lekkości i głębi. "Groszkowa sukienka" skierowana jest do dojrzalszych czytelników jako pierwsza część większej całości – kolejne wspomnienia dotyczą Londynu i są w trakcie pisania.

W przedmowie Maria Ferenc dedykuje swoje dzieło osobom, które miały wpływ na życie Elizy, podkreślając, że książka oparta jest na rzeczywistych wydarzeniach. Zmieniono imiona bohaterów oraz niektóre lokalizacje, by chronić prywatność. Motywem przewodnim powieści jest miłość, która, mimo iż może wydawać się tematem oklepanym, pozostaje niezmiennie istotna w ludzkim życiu. Szczególne miejsce zajmuje tu pamięć o pierwszej miłości, która często zostaje z nami najdłużej.