Głowa Kasandry

"Matt podniósł dłoń w geście pozdrowienia i głową wskazał na monitory.
- Już się dzieje - skomentował - od dwóch godzin.
- Co? - zapytał Cloney.
- Historia świata - odpowiedział Soros takim tonem, jakby chodziło o wyrzucenie kubka po kawie do śmieci. (...)
Cloney był zaintrygowany.
- A co się dzieje? - zapytał.
- Zaczyna się miłość - wyjaśniła Tabaka z zadowoleniem".
"Wesele dusza" w tomie "Głowa Kasandry" to absolutnie ciekawe opowiadanie - historia prowadzona od nocnego i prawie pustego lotniska do... iście biblijnego ratowania świata.

TO BĘDZIE DŁUGI DZIEŃ
"Świat o tej porze wydawał się zupełnie inny niż w dzień, jakby wyszła z niego dusza".
Godzina 2:37, w sumie środek nocy, na pewno jeszcze nie dzień, a dopiero wkrótce jego rozpoczęcie.
Jak wiele się w takim jednym dniu może wydarzyć to tylko nam czytelnikom dane będzie się dowiedzieć.
Nam, obserwatorom Mikołaja i Carli, i ich nieuświadomionej misji, jaką przyjdzie im podjąć.
Czytając to opowiadanie będziemy jak na podglądzie z kamery obserwowali dwoje ludzi i mocno im kibicowali.
A zwłaszcza jemu, który jak ten jeden jedyny, wybraniec jak w Matrixie, a na jego barkach losy reszty świata.
Akcja dzieje się w przyszłości, nie wiemy, jak dalekiej. W każdym razie można już na własne życzenie podrasować swój mózg i poprawić jego zdolności: bycia bardziej inteligentnym i sprawnym.
Na zmianę krążymy w tej historii po lotnisku we Frankfurcie przyglądając się pewnemu zjawisku - temu, jak rodzi się miłość; miłość jako uczucie, które ma uratować świat, dosłownie. A pomiędzy jakimś tajnym miejscem na Alasce, gdzie odbywa się narada na szczeblach władzy świata.
Bo tu jednoczenie przenikają się dwie kwestie: uczucie między parą nieznajomych i międzynarodowy konflikt na skalę globalną.
Jaki ma to ze sobą związek?
Jakie znaczenie ma dla nieświadomych niczego miliardów ludzi fakt, że gdzieś pod nocnym niebem mężczyzna zakochuje się w kobiecie, a ona w nim?

NAUKA NA USŁUGACH... CZEGOŚ GŁĘBSZEGO
"Ma wyjątkowo dobrą komunikację ze swoim Ja (...), które można nazwać wewnętrznym operatorem każdego człowieka. (...) kiedy zdarza się ktoś, kto (...) zawarł zgodę ze swoim Ja, ten ktoś zawarł zgodę z rzeczywistością świata".
Ta książka to, można powiedzieć, banalna kwestia: ona i on, jakiś drobiazg ich ku sobie skłania a potem leci jak w łańcuszki zdarzeń, jedne zazębiają się z kolejnymi.
Ale pod pozorem banalnej treści czytamy o historii, która może mieć niebagatelne znaczenie dla ludzkości w wielu zakątkach ziemi.
Musi być ktoś kto będzie jak "oliwa na wzburzoną wodę", załagodzi rodzący się międzynarodowy konflikt.
"Wesele dusz" to coś więcej, niż impreza zaślubin. To taniec wątpliwości i rodzącego się uczucia złożonego na ołtarzu nadziei. Nadziei w ludzkie odruchy do dnia ostatniego.
To opowiadanie o przeznaczeniu, podświadomości, intuicji - jak to wszystko się ze sobą łączy a my nie tyle to wiemy, co bardziej wyczuwamy. O losie, który czasem z nami igra.
O tym, jak rodzi się w ludziach odwaga do działania i postanowienia, że można żyć w końcu bez strachu i na własnych zasadach.
Czy my ludzie możemy nawoływać się jak wieloryby, które pokonują setki kilometrów, aby odnaleźć tą jedną jedyną?
Jak to się dzieje, że odnajdujemy się w jakiś magiczny sposób i wpadamy na siebie?
Czy naprawdę wystarczy "jeden sprawiedliwy" (nawiązując do starotestamentowego "niech znajdzie się dziesięciu sprawiedliwych", aby uratować Sodomę i Gomorę), by dzięki niemu świat przetrwał i został podtrzymywany przez właściwych ludzi?
Czy grzebanie w naszym mózgu, odnosząc się do romantycznego "szkiełka i oka" może wznieść na ponadprzeciętny poziom "czucie i wiarę"?
Czy to możliwe? Czy to się jakoś łączy?
Ja chcę w to wierzyć.
Przed nami opowiadanie o utopii, o tym czego bardzo byśmy w świecie chcieli: tego ładu i życia według najważniejszych wartości. A z drugiej strony to bardzo życiowa, codzienna historia. Tyle że jej waga jest niebagatelnie większa.
Co zostaje, kiedy trzeba podjąć decyzję dotyczącą losów całego prawie świata? Czym się kierować, aby zachować twarz i zachować świat?

Z CZYM MNIE ZOSTAWIŁA?
Niesamowite to opowiadanie.
Takie magnetyczne i wciągające w swoją historię.
Wiecie co czułam czytając je?
Nadzieję, taką głęboką i uspokajającą.
Że nie wszystko jeszcze na tym świecie stracone, nie wszystko zgubione.
Nie wszystko sczeźnie, kiedy będziemy podążali za intuicją, odruchami serca.
Że tyle jeszcze niezbadanych kwestii w nas ludziach.
To tylko kilkadziesiąt stron tekstu w małym formacie, ale ma dość dużo do przekazania.
Dla mnie ta historia to kompilacja najważniejszych zagadnień, jakie według mnie nadal ludzkość zajmuje a do tego podana w bardzo skondensowanej formie.
Jeden dzień, dwoje ludzi a jakie znaczenie ma w tej historii ich konkretny wybór, aby za sobą pójść i dać się ponieść... wewnętrznemu wołaniu.
Dziś zapomnę, co daje nam nauka i wiedza, za to skieruję wewnętrzny wzrok na to, co ukryte głęboko w nas, i będę to pielęgnować.

Ostatni akapit. Ostatnie zdanie - Natalia Leszka