Dziękuję za wspomnienia

Kiedy skończyłam czytać „Dziękuję za wspomnienia”, odkryłam, że Cecelia napisała historię, która bardzo różni się od innych powieści spod jej pióra, które czytałam, lecz nie mogłam zidentyfikować, dlaczego była tak inna. W książkach Cecelii Ahern często się mylimy i myślimy, że opowiedzą nam tragiczną historię miłosną, ale czytając je widzimy, że to coś więcej niż tylko historia miłosna. Opowiadają o życiu, o różnych rzeczach, których uczymy się w relacjach międzyludzkich i choć ta książka również ma tę specyfikę to wydaje mi się, że jest inna niż pozostałe. I dopiero kiedy postanowiłam napisać tę recenzję, zaczęłam zdawać sobie sprawę, że czuję, że jest inna, bo była „inna dla mnie”. Żeby to lepiej wytłumaczyć – „Dziękuję za wspomnienia” była dla mnie inna ze względu na moje doświadczenia życiowe z ojcem, ponieważ książka kładzie duży nacisk na relację Joyce z ojcem, która wiąże się z tymi wszystkimi dziwnymi  wspomnieniami i sytuacjami, które prowadzą ich do uświadomienia sobie rzeczy, których w innym przypadku mogliby nie odkryć.

Muszę przyznać, że na początku książka była trudna w odbiorze, dlatego, że jak już wspomniałam, tematy o ojcach dotykają mojej przeszłości i często nie przywołują najlepszych wspomnień, ale mimo to w żadnym momencie nie myślałam o odłożeniu książki. Czytałam dalej i dobrze, że tak zrobiłam, bo trafiłam na magiczną historię, od której nie mogłam się oderwać.

Joyce jest kobietą, która wiele przeszła i próbuje się łudzić, że łatwo się z tym upora. Uważa też, że powinna zająć się ojcem, ale on każe jej spojrzeć na to inaczej i pokazuje, że są rzeczy, z których nawet jeśli uda nam się wyjść, to pozostawiają blizny do końca życia. Osobowości tych dwojga ludzi są wyjątkowe. Szczególnie ojciec Joyce, jego czarny humor i wielka mądrość mężczyzny sprawiają, że ta książka jest historią, którą warto zachować w swoim sercu. Piękną specyfiką tej książki jest to, że wysyła w podróż po Irlandii, sceny książki rozgrywają się w pięknych miejscach i ubarwiają lekturę w niesamowity sposób.

„Między dwoma skrajnościami wisi cienka zasłona. Delikatna, przezroczysta, żeby nas ostrzec lub pocieszyć. Czujesz nienawiść, ale gdy spojrzysz przez zasłonę, dostrzeżesz możliwość miłości. Jesteś smutny , ale po drugiej stronie możesz zobaczyć radość. Idealny porządek i kompletny bałagan - wszystko zmienia się tak szybko, w mgnieniu oka”

Wiem, że na końcu recenzji nie napisałam, czy „Dziękuję za wspomnienia” mi się podobała, czy nie. W końcu sama nie wiem, ale mogę powiedzieć, że jeśli chcecie przeczytać książkę niepodobną do niczego, co do tej pory czytaliście, to jest to idealny kandydat. Nie zawiedzie was i pozostawi z przyjemnym uczuciem, że są takie momenty w naszym życiu, które bez względu na to, jak ponure i ciemne mogą się wydawać, wciąż pozwalają nam stać się lepszym.

„Dziękuję za wspomnienia” to kolejny mistrzowski pokaz kreatywności wyobraźni Cecelii Ahern. Za naprawdę wyjątkowe uważam te mistyczne elementy, które wplata do swoich powieści – tak jak wyimaginowany przyjaciel w „Gdybyś mnie teraz zobaczył” czy kraina Tutaj w „Kraina zwana Tutaj”. W tej powieści, kobieta o imieniu Joyce otrzymuje transfuzję krwi po okropnym wypadku i zaczyna mówić trzema językami i wiedzieć wszystko o architekturze i szutce. Zaczyna wspominać miejsca, w których nigdy nie była, ludzi, których nigdy nie spotkała, wspomnienia, które nie są jej, a także smaki i umiejętności, których nigdy nie miała. Przypadkowe spotkania z przystojnym nieznajomym prowadzą ją do przekonania, że był on jej dawcą krwi i dzieli się z nim wspomnieniami. 

Siłą opowieści, którą stworzyła Ahern, jest delikatna wiara, że nieprawdopodobne może być prawdą. Przez „Dziękuję za wspomnienia” płynie się i stopniowo coraz bardziej wierzy się w magię przeznaczenia. Być może każde niewinne wydarzenie w naszym życiu doprowadzają nas do jedynego w swoim rodzaju zbiegu okoliczności. Być może każdy nasz krok jest z góry zaplanowany i każda rzecz dzieje się z jakiegoś powodu. 

Nie mam wątpliwości, że jest to najlepszy romans, jaki miałem okazję czytać od dawien dawna. Uważam, że bohaterowie są wielką siłą powieści – są precyzyjnie zarysowani, a ich myśli są bliskie moim myślom. Ojciec Joyce był cudownym staruszkiem, który dostarczył najbardziej humorystycznych momentów w całej książce. Same rozdziały 18 i 19 są warte ceny książki, kiedy Joyce próbuje przeprowadzić swojego dość ignoranckiego i zapominalskiego ojca przez ochronę lotniska bez aresztowania i przegapienia ich lotu. "Dziękuję za wspomnienia” to jedna z niewielu książek, których nigdy nie chciałem odłożyć, które mnie po prostu nie nudzą na pewnym etapie. Książka jest świetna w każdym aspekcie. Zawiera głębię, humor, emocje i delikatne napięcie. Dzięki niej spojrzałem głębiej na niektóre sprawy w swoim życiu. Sprawiła, że poczułem, że chcę spędzać więcej czasu z moją mamą, opowiadać historie i śmiać się z nią, bo przecież nikt nie wie, jak długo wszyscy będziemy tu na ziemi.

„Dziękuję za wspomnienia” Cecelii Ahern może nie być dla każdego, ale była właśnie tym, czego potrzebowałem w ostatnim czasie: odrobina magii i wiele, wiele momentów, które wywołały uśmiech na mojej twarzy ?