Duchy Bałtyku. Podróże wzdłuż niemieckiego wybrzeża

Książka „Duchy Bałtyku” to niezwykła podróż, rozpoczynająca się w muzealnych salach, gdzie autor, zainspirowany dziełami Caspara Davida Friedricha, takimi jak „Mnich nad brzegiem morza” i „Opactwo w dębowym lesie”, zagłębia się w refleksyjną podróż. Ciemność i tajemniczość obrazów Friedricha idealnie oddają niezwykły i złowieszczy charakter bałtyckich wód — miejsca pełnego historii i tajemnic.

W swojej książce Scraton wędruje po skomplikowanej historii Niemiec, zadając trudne pytania o odpowiedzialność za zbrodnie przeszłości — choć popełnione przed naszym narodzeniem, czy wciąż obciążają nasze sumienia odpowiedzialnością przez związek z ziemią, na której te wydarzenia miały miejsce? Czy nosząc paszport danego kraju, jesteśmy naznaczeni jego historią? Autor w swojej wędrówce zagląda do tematów zatopionych okrętów, życiorysów wielkich pisarzy, doświadczeń związanych z życiem w NRD oraz wyzwań, jakie przyniosły lata zjednoczenia. Odkrywa również mniej znane historie, jak ta z Prory, gdzie z inicjatywy Hitlera zbudowano ośrodek mający zyskać poparcie dla nazistowskiej ideologii, który dziś promowany jest jako nowoczesny kurort turystyczny, wciąż kryjący w sobie zapomniane cienie przeszłości.

„Duchy Bałtyku” stanowi nie tylko szczegółowy dziennik podróży po niemieckim wybrzeżu, ale jest także opowieścią pełną literackich odniesień, wypełnioną brutalną historią i nutą nostalgii. Miasta znikają, zostają pochłonięte przez morze, ale Bałtyk trwa wiecznie. Recenzje literackie, takie jak ten z „Times Literary Supplement”, opisują książkę jako poruszającą narrację o ludzkiej tragedii, skutkach terytorialnych ambicji, i podkreślają, że to bardziej opowieść o przekształceniach kulturowych i ludzkich niż pejzażu.

„The London Magazine” dodaje, że książka jest fascynującą opowieścią o kulturze, tożsamości i polityce, a także czasem tragicznej historii bałtyckiego wybrzeża Niemiec. Ian McMillan chwali jej literacki kunszt i niemalże mityczne ożywienie zapomnianego zakątka Europy, zachęcając do jej przeczytania i oddania się blaskowi tej prozy. „Glasgow Review of Books” zwraca uwagę na subtelne splatanie przez autora wydarzeń, postaci, tekstów i miejsc, tworząc mapę, która prowadzi czytelnika przez mgłę i piaski wybrzeża.