Devilish Game. Devilish. Tom 1

Główna bohaterka Madison Evans od dłuższego czasu zmierza się z różnorodnymi problemami po śmierci dziadka. Jest na skraju załamania i okropne wydarzenia z przeszłości nieustająco ją prześladują. We wszystkim wspiera ją kochający tata oraz siostra. Matka natomiast ma ją kompletnie gdzieś i krytykuje Madison z błahych powodów. Marzeniem tej dziewczyny było studiowanie na harvardzie. Miała w planach odciąć się od złych problemów, ale wszystko idzie w zapomnienie, gdy James Moore, jej najlepszy przyjaciel proponuje wzięcie udziału w nielegalnych wyścigach. Wszystko staje na przeszkodzie, kiedy na imprezie powitalnej poznaje Noah'a Woodsa od którego powinna trzymać się z daleka. Dziewczyna nie ma zamiaru słuchać się próśb swojego przyjaciela i w tym czasie niejaki Noah wywraca jej życie do góry nogami. Dwójka naszych bohaterów z początku nie darzyła się sympatią. Noah chciał wykorzystać Maddy, aby odegrać sie na James'ie. Uważał, że dla przyjaciela była ona jego najcenniejszym skarbem, a więc najgorszą rzeczą którą mógł mu zrobić było odegranie się na nim. Jednak nic nie szło po jego myśli, bo wspólne treningi zbliżały ich do siebie coraz bardziej.<br> <br> Zacznijmy może od tego, że do przeczytania tej książki zachęciły mnie grafiki i tiktoki patronek. Dziewczyny wykonały cudowną robote i jestem im za to wdzięczna, bo gdyby nie one to niewiadomo czy w ogóle zaczęłabym interesować się twórczością Amelki, która swoją drogą jest przecudowna.<br> <br> Historia Madison i Noah'a skradła moje serce i nie wydostanie się z niego zbyt szybko. Mogłabym nawet powiedzieć, że jest jedną z lepszych książek które przeczytałam w tym roku. Motyw nielegalnych wyścigów był czymś czego potrzebowałam od dłuższego czasu i moge wam szczerze przyznać, że zaczęłam się czymś takim bardziej interesować oraz zagłębiać w te tematy. Jest to dla mnie dość ciekawe, a adrenalina przy oglądaniu/czytaniu tego typu rzeczy jest niesamowita.<br> <br> Amelka ma taki styl pisania, że przez tą książkę się płynie, a także niewiadomo kiedy kończy. Strony przy czytaniu umykały mi w szybkim tempie i nie byłam w stanie pojąć oraz wbić sobie do głowy fakt, że to już koniec pierwszego tomu dylogii devilish. Nie dość, że historia jest dość krótka to jeszcze przyjemna na umilenie sobie wieczoru, więc jeśli nie macie co czytać to nie zwlekajcie tylko zamawiajcie DG.<br> <br> Bohaterzy są tutaj cudowni, ale musze przyznać, że znalazły się może dwie osoby które doprowadziły mnie do szału. Miałam ochote ich zabić, bo wykazali się największą możliwą głupotą.<br> <br> Ojciec Maddy jest przekochany i jestem święcie przekonana, że każdy by się przy nim rozczulił. Wspiera swoją córke na każdym kroku i nie pozwala na to, aby została ponownie zraniona. Na początku był sceptycznie nastawiony w stosunku do Noah'a, ale gdy zauważył, że dziewczyna jest przy nim szczęśliwsza to zaczął traktować go normalnie. Podobało mi się to jak razem uknuli tajny plan na Matteo. Szkoda tylko, że ta sytuacja nie została opisana w książce bo miałabym niezły ubaw.<br> <br> Nasz cudowny Noah na początku był postacią dość arogancką i sceptycznie nastawioną do poznawania nowych osób, ale w życiu dużo przeszedł więc w pewnym stopniu go rozumiem. Zaufanie komuś odrazu może wiązać się z dużymi problemami, bo nigdy nie wiemy co druga osoba planuje. W obecności Maddy stał się zupełnie kimś innym. Ich relacja rozwijała się powoli, co jest dużym plusem bo jak coś dzieje się za szybko i chaotycznie to można się pogubić. Po przeczytaniu połowy książki było widać gołym okiem, że Noah poczuł się komfortowo przy Madison. Cieszy mnie to, bo mam wrażenie, że oboje potrzebowali takiej osoby. Madison była postacią którą zrozumiałam na samym początku, bo zobaczyłam w niej samą siebie. Starała sie pomóc każdemu wokół mimo, że miała własne problemy. Chodziła sztucznie uśmiechnięta, a w głębi czuła zupełnie co innego. Dlatego pamiętajcie - NIE BÓJCIE SIĘ MÓWIĆ.<br> <br> Wydaje mi się, że ta książka daje dużo do myślenia. Pokazuje, że warto walczyć nawet jeśli mamy problemy. Główna bohaterka nadal się nie poddała i choć były małe komplikacje to dalej jest tu dla swoich bliskich. Jeśli potrzebujecie pomocy nie ukrywajcie tego w sobie, bo później może być za późno. Najlepiej będzię jak odrazu zgłosicie osobie dorosłej, że coś was trapi. Poniżej podam telefon zaufania dla dzieci i młodzieży. Możecie tam porozmawiać o czymkolwiek, o przyjaźni, kontaktach z rodzicami lub problemach w szkole. O emocjach które doświadczacie, o złości, smutku, zniechęceniu i poczuciu bezsilności.<br> <br> 116 111 telefon zaufania dla dzieci i młodzieży, uzupełnia istotną lukę w systemie pomocy dzieciom w Polsce.