Bereza

Każdy mieszkaniec Polski w latach 30. XX wieku mógł być w ciągłym niebezpieczeństwie. O każdej porze dnia czy nocy mógł zostać zatrzymany bez powodu, aresztowany i przetrzymywany przez trzy miesiące – okres, który często przedłużano bez określonego terminu. W 1934 roku założono obóz w Berezie Kartuskiej, gdzie trafiały osoby ocenione przez władze jako potencjalne zagrożenie dla systemu. Procedury były nieistotne, nie potrzebowano śledztwa ani wyroku. Więźniowie byli poddawani nieludzkim torturom fizycznym i psychicznym, a prawo nie miało za murami żadnego znaczenia. Dochodziło do przypadków brutalnego traktowania, które kończyły się śmiercią. Więźniowie zmuszani byli do ekstremalnych ćwiczeń i ciężkiej pracy, prowadzącej do trwałych uszkodzeń zdrowia, a w niektórych przypadkach do samobójstw. Nawet policjanci, nie mogąc znieść wszechobecnej przemocy, odbierali sobie życie. „Bereza bezsprzecznie była mordownią” – oświadczył gen. Kordian Zamorski, ówczesny Komendant Główny Policji Państwowej. Obóz działał przez pięć lat, z każdym rokiem zaostrzając reżim pod nadzorem Wacława Kostka-Biernackiego. „W Polsce matki straszą mną dzieci” – przyznał bez wstydu, podczas gdy Stanisław Cat-Mackiewicz nazwał go „chorobliwym sadystą”. Bereza stała się przeznaczeniem dla około trzech tysięcy Polaków, Żydów, Ukraińców, Białorusinów i Niemców.

Wojciech Lada, uznany dziennikarz i historyk, z zapałem wypełniał białe plamy w polskiej historii. Autorem tak cenionych pozycji jak „Polscy terroryści”, „Bandyci z Armii Krajowej”, „Pożytki z katorgi” oraz „Mali tułacze”, Lada ponownie przyciąga uwagę czytelników swoją książką „Bereza”. Książki jego autorstwa opisują często pomijane, choć niezwykle mroczne aspekty historii. "Bereza" to kolejny tytuł, który przygląda się jednemu z najciemniejszych rozdziałów polskiej historii z okresu międzywojnia, obnażając wydarzenia, które wciąż krępują pamięć o przeszłości.