Walerian Meysztowicz - sylwetka autora

Ksiądz i teolog katolicki, specjalizujący się w mediewistyce, pochodził z rodziny ziemiańskiej z Kowieńszczyzny. Był synem Aleksandra Meysztowicza oraz Zofii z domu Korwin Kossakowskiej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 roku rozpoczął naukę w seminarium duchownym, a trzy lata później, w 1924 roku, przyjął święcenia kapłańskie. Od 1926 do 1929 roku pełnił funkcję sekretarza arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego, a w latach 1929–1932 był kapelanem Stowarzyszenia „Odrodzenie”. W 1932 roku pracował jako radca w polskiej ambasadzie przy Stolicy Apostolskiej. Równolegle, między 1936 a 1939 rokiem, wykładał prawo kanoniczne na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie.

Podczas kampanii wrześniowej walczył, a następnie udał się do Watykanu, gdzie przebywał przez resztę wojny. W 1945 roku założył Polski Instytut Historyczny w Rzymie, a swoje ostatnie lata życia spędził w Watykanie. Cieszył się prestiżowymi tytułami, takimi jak kanonik Bazyliki św. Piotra, protonotariusz apostolski oraz infułat. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. Napisał książkę „Gawędy o czasach i ludziach”, opublikowaną w Londynie w 1983 roku, która opowiada o dziejach Kowieńszczyzny oraz współczesnych autorowi wydarzeniach na przestrzeni stuleci. W 2004 roku ukazała się także w litewskim przekładzie jako „Pašnekesiai apie laikus ir žmones”.

Angażował się w proces beatyfikacyjny Arcybiskupa Jana Cieplaka. Otrzymał Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski w 1966 roku. Jego wybrane publikacje to m.in. „De conditione juridica Ecclesiae in Polonia” (1931), seria redakcyjna „Elementa ad fontium editiones” (1962–1972), „Przemówienie ks. Waleriana Meysztowicza z okazji Święta Niepodległości” (1966), oraz książki dotyczące polskiego dziedzictwa kulturowego, takie jak „Św. Kazimierz” (1958) i „Poszło z dymem. Gawędy o czasach i ludziach” (1989).