Urke Nachalnik - sylwetka autora

Urke Nachalnik, właściwie Icek Boruch Farbarowicz, był polskim pisarzem kryminałów o żydowskim pochodzeniu. Kształcił się w religijnych szkołach, takich jak jesziwa w Łomży i dzisiejsza białoruska placówka w Bychowie. Pomimo że jego rodzina była dość zamożna i głęboko religijna ze strony matki (jego dziadek był rabinem), młody Icek zszedł na złą drogę i zaangażował się w działalność przestępczą. Dołączył do grupy Cwajnosa, przybierając pseudonim „Nachalnik”, co miało odnosić się do jego "międzynarodowej" działalności jako włamywacza.

Pobyt w więzieniu okazał się dla Nachalnika momentem przemiany. Zaczął tworzyć poezję i opowiadania kryminalne. Cenną pomoc w jego literackiej karierze odegrał Melchior Wańkowicz, który zachęcił go do spisania autobiografii. Tak powstał „Żywot własny przestępcy”, który przed wojną stał się bestsellerem. Następnie Nachalnik napisał jeszcze cztery książki w języku polskim. Osiedlił się z żoną Sarą w Otwocku pod Warszawą.

Tragiczny los spotkał Nachalnika już na początku II wojny światowej, kiedy to, mając zaledwie 42 lata, został zabity przez Niemców wraz z Gerszonem Radonińskim i Wolfem Nusfeldem. W dorobku pisarza znalazły się dzieła takie jak „Wiersze” opublikowane w „Głosie Więźnia” około 1918 roku, nieopublikowana „Miłość przestępcy” z 1920 roku, a także „Życiorys własny przestępcy” wydany przez Towarzystwo Patronat w 1930 roku. Kolejne książki to „Żywe grobowce” z 1934 roku, oraz dzieła z 1938 roku: „Rozpruwacze” i „W matni”, a także „Gdyby nie kobiety” i „Menshen on a morgen”.

Jego żona Sara była z nim w latach 1932-1939 do jego śmierci, a małżeństwo doczekało się syna, Szmula, urodzonego w 1933 roku.