Tomasz Kozak - sylwetka autora

Ukończywszy studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, zaczął pracę na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Podczas swojej edukacji szczególnie skupił się na filmie animowanym, za co zdobył wiele uznań. Obecnie zajmuje się malarstwem oraz tworzeniem murali i instalacji. W ostatnich latach jego najbardziej rozpoznawalne dzieła to filmy realizowane w technice found footage.

Kozak w swojej twórczości często odnosi się do mrocznych archetypów ukrytych w podświadomości zachodniego człowieka. Bada je poprzez analizę obszarów, które zazwyczaj są utożsamiane z najwyższymi wartościami. Jego podejście pełne jest sceptycyzmu wobec takich aksjomatów jak mistyczna wierność, niezachwiana odwaga, oddanie, braterstwo oraz męskość. Za pomocą swojej sztuki ukazuje mroczne aspekty tych zjawisk, które są zakorzenione w historii i często przykryte zasłoną zapomnienia.

W swoim filmie „Klasztor Inversus” z 2003 roku, wykorzystując postać Andrzeja Kmicica — bohatera rozdartego między dobrem a złem — Kozak oferuje alternatywną narrację jego zmagań, gdzie ciemna strona Kmicica dominuje. Bohater nie broni już, ale podbija świątynię własnego ciała, dokonując jej profanacji. Deklaracja śmierci Boga z ruin tej świątyni pokazuje, że poświęcenie przeradza się w egotyzm, a wybitna jednostka przyjmuje rolę zdrajcy eksplorującego własne wnętrze.

W filmie „Nerwica Romantyczna” z 2004 roku Kozak łączy obrazy z „Krzyżaków” Aleksandra Forda z klipami heavy metalowych zespołów, aby odkryć uśpione, homoseksualne przyjemności ukryte w sadomasochistycznych zmaganiach romantycznych bohaterów. W jego wizji śmierć jest równoważna mistycznej ekstazie, gdzie relatywizacja wartości prowadzi do kulminacji w pustce aksjomatycznej.

W projekcie „Zmurzynienie/Negroizacja” z 2006 roku, wykorzystując kolaże z filmów takich jak „Upadek”, „Krajobraz po bitwie”, serialu „Zulus Czaka” oraz materiałów pornograficznych z afroamerykańskimi aktorami, przywołał obraz „murzyna” opisywany przez Tadeusza Borowskiego i Ernsta Jüngera. Dla Kozaka "murzyn" symbolizuje zdehumanizowaną postać prowadzącą do upadku zachodniej cywilizacji, a strach przed „czarnym” jest głęboko zakorzeniony w rozwoju europejskiej kultury, której destrukcyjne wydanie paradoksalnie oczyszcza drogę dla odrodzenia.

Odwołując się do archetypów i symboli, Kozak w swoich pracach bada demoniczne dyskursy, które przenikają kulturę śródziemnomorską. Poprzez fragmentację, modyfikację cytatów oraz ironiczne dygresje, wywołuje treści, które kultura często wypiera. Tworzy w ten sposób swoistą „lekcję anatomii”, prowadząc do dekonstrukcji mitów, które mogą okazać się nośnikami wartości bądź przesądów.