Teodor Bujnicki - sylwetka autora

Teodor Bujnicki, znany poeta, satyryk i krytyk literacki, był mocno związany z czasopismem „Żagary” oraz grupą literacką o tej samej nazwie. Urodził się w 1907 roku, a swoje wykształcenie zdobywał w Wilnie, gdzie ukończył gimnazjum im. Joachima Lelewela, po czym dołączył do wydziału historycznego Uniwersytetu Stefana Batorego. Zaangażował się w „Sekcję Twórczości Oryginalnej”, której członkowie regularnie zbierali się na tzw. „piątkowych kotletach”. Był także członkiem Akademickiego Klubu Włóczęgów, a wileńskie życie towarzyskie toczyło się w niewielkich lokalnych kafejkach. Popularnym miejscem spotkań artystów i dziennikarzy, w tym Bujnickiego, była cukiernia Rudnickiego przy zbiegu obecnej alei Giedymina i ulicy Arsenalskiej.

Najczęściej Bujnickiego łączy się z czasopismem „Żagary”, które założył w 1931 roku wspólnie z Czesławem Miłoszem i Jerzym Zagórskim. Jego twórczość poetycka jest inspirowana tradycjami romantycznymi i artystycznym programem grupy Skamander. Do jego dorobku należą zbiory poetyckie „W połowie drogi” oraz „Po omacku”. Ponadto, Bujnicki pisał skecze dla wileńskiej rozgłośni radiowej. Od 1931 roku pracował także w Instytucie Naukowo-Badawczym Europy Wschodniej.

W czasie okupacji hitlerowskiej znalazł schronienie w majątku żony pod Poniewieżem. Powrócił do Wilna po wyzwoleniu miasta, jednak w wieku 37 lat został stracony na mocy wyroku polskiego podziemia. Jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu wojskowym na wileńskim Antokolu. Po śmierci otrzymał Order Krzyża Grunwaldu III klasy.