Stefan Bratkowski - sylwetka autora

Stefan Bratkowski ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1955 roku, po czym w 1956 rozpoczął swoją karierę dziennikarską w tygodniku "Po prostu". W 1970 miała miejsce inicjatywa Bratkowskiego, która zyskała miejsce w historii prasy okresu PRL-u: stworzenie dodatku do "Życia Warszawy" pod tytułem "Życie i Nowoczesność". Ten dodatek, koncentrujący się na nowatorskich rozwiązaniach technologicznych i gospodarczych, znacząco różnił się od reszty ówczesnej prasy. Jednak po trzech latach zmagania się z narastającymi problemami z władzami, dodatek został zamknięty. Udało się go reaktywować w 1980 roku, chociaż funkcjonował jedynie przez rok.

W 1978 roku Bratkowski współtworzył nieformalną grupę intelektualną Konwersatorium "Doświadczenie i Przyszłość". W jego skład wchodzili wybitni intelektualiści, a Bratkowski był jednym z autorów kluczowych raportów DiP, które stały się istotnym elementem intelektualnego dorobku opozycji w Polsce. Po wprowadzeniu stanu wojennego zaangażował się w działalność niezależnego ruchu wydawniczego i znalazł swoje miejsce jako autor unikalnej "Gazety Dźwiękowej". Był to godzinny program dostępny na kasetach magnetofonowych. Ponad 20 takich programów ukazało się w latach 1983-1989.

W kluczowych latach 1980-1982 piastował funkcję prezesa Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP). Podczas delegalizacji stowarzyszenia kierował nim "podziemnie" aż do 1989 roku, po czym otwarcie do 1990, a od 1991 był prezesem honorowym. W latach 1986-1990 uczestniczył w pracach Klubu Obywatelskiego pod patronatem Lecha Wałęsy. Przez krótki okres, od 1991 do 1992 roku, pełnił funkcję prezesa Spółdzielni Wydawniczej "Czytelnik".

Bratkowski jest znanym publicystą i autorem wielu książek, które cieszą się dużym uznaniem wśród czytelników. Do jego najbardziej znaczących prac należą m.in.: "Księga wróżb prawdziwych" (1969), "Gra o jutro" (1970, napisana z bratem Andrzejem), "Skąd przychodzimy" (1975), "Oddalający się kontynent" (1978), "Z czym do nieśmiertelności" (1977), "Nowy Marsyliusz czyli społeczeństwo inteligentne" (1981), "Wiosna Europy" (1997), "Najkrótsza historia Polski" (1998), "Pan Nowogród Wielki" (1999), "Podróż do nowej przeszłości" (2000). Wyjątkowe miejsce w jego dorobku zajmuje scenariusz serialu "Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy", opowiadającego o zwycięskiej walce Wielkopolan z pruskim zaborcą, w której kluczową rolę odgrywały innowacje gospodarcze i przedsiębiorczość.

Stefan Bratkowski był nie tylko pisarzem, ale też często wracał do swoich wcześniejszych dzieł, przekształcając je i rozszerzając. Został uhonorowany w 1980 roku nagrodą im. Adolfa Bocheńskiego, a w 1998 roku otrzymał nagrodę PEN Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego. Ryszard Kapuściński opisał Bratkowskiego jako pozytywistę w jego celach i romantyka w metodach działania.