Stanisław Pigoń - sylwetka autora

Znany historyk literatury polskiej oraz zasłużony pedagog, swoje studia nad filologią polską rozpoczął na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie kształcił się w latach 1906-1912. W latach 1921-1930 obejmował stanowisko profesora historii literatury polskiej na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, a przez lata 1926-1928 pełnił funkcję rektora tej uczelni. Od 1931 do 1960 roku, z przerwą na czas II wojny światowej (1939-1945), pracował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Na początku wojny był jednym z profesorów krakowskich osadzonych w niemieckim obozie koncentracyjnym Sachsenhausen. Swoje traumatyczne przeżycia z tego okresu opisał w szkicu "Wspomnienia z obozu Sachsenhausen 1939-40".

Uznany za członka Polskiej Akademii Nauk oraz Polskiej Akademii Umiejętności, swoje doświadczenia życiowe zawarł w pamiętnikach "Z Komborni w świat" oraz "Z przędziwa pamięci. Urywki wspomnień". Pigoń zajmował się badaniem literatury jako narzędzia przekazywania istotnych treści poznawczych, ideowych i filozoficznych, podkreślając jej znaczenie w formowaniu polskiej tożsamości narodowej. Dokładnie analizował i wydawał teksty kluczowe dla zrozumienia życia i twórczości wybitnych pisarzy. Szczególne miejsce w jego badaniach zajmował romantyzm i modernizm, z naciskiem na życie i dzieło Adama Mickiewicza. Interesował się także twórczością Aleksandra Fredry, Stefana Żeromskiego oraz Władysława Orkana. Jego działalność obejmowała odkrywanie i promowanie twórczości naturalnych pisarzy chłopskich, jak również badania nad kulturą polskiej wsi.