Stanisław Czycz - sylwetka autora

Polski poeta i prozaik, ceniony jako jeden z najbardziej innowacyjnych pisarzy XX wieku w Polsce, zasłynął z kontrowersyjnego początku kariery literackiej. Próbując dołączyć do Związku Literatów Polskich, posłużył się wierszami Czesława Miłosza, które wówczas były zakazane, prezentując je jako własne. Pierwsze swoje utwory wydał za pośrednictwem Andrzeja Bursy w dodatku „Od A do Z” do „Dziennika Polskiego”. Zadebiutował w 1955 roku podczas Prapremiery Pięciu Poetów na łamach krakowskiego „Życia Literackiego”, gdzie wystąpił wraz z takimi postaciami jak Miron Białoszewski, Zbigniew Herbert, Bohdan Drozdowski i Jerzy Harasymowicz. Jego wiersze zostały polecone przez Ludwika Flaszena.

Twórczość poetycka Czycza jest pełna katastroficznych i wizjonerskich tonów. Bohaterowie jego utworów często buntują się przeciwko konwenansom i panującym normom społecznym. Opowiadanie "And", zamieszczone w zbiorze "Ajol" z 1967 roku, a pierwotnie opublikowane w kwietniowym numerze "Twórczości" w 1961 roku, przyniosło mu największą sławę, będąc dedykowane przez Bursę. Przez długi czas wygrywał wszystkie plebiscyty na najbardziej niesłusznie zapomnianego artystę, a mimo swoich literackich zdolności świadomie odsunął się na bok, wybierając życie poza środowiskowymi układami. Izolację od świata pogłębiła u niego ciężka choroba – łuszczyca, na którą cierpiał przez wiele lat.