Patrick Branwell Brontë - sylwetka autora

Branwell Brontë, jedyny syn pastora Patricka Brontëgo i Marii Branwell Brontë, był czwartym z sześciorga dzieci w rodzinie Brontë. Jako brat znanych pisarek Charlotte, Emily i Anne Brontë, Branwell dorastał w Thornton, niedaleko Bradford w West Yorkshire, zanim w 1821 roku rodzina przeniosła się do Haworth, kiedy jego ojciec objął funkcję kapelana.

Edukację Branwella prowadził jego ojciec w domu, podczas gdy jego cztery siostry uczęszczały do szkoły z internatem. Elizabeth Gaskell, biografka Charlotte Brontë, notowała, że pan Brontë zdecydował się na domowe nauczanie syna, kierując się własnymi doświadczeniami i wiarą, że sprosta temu zadaniu. Niestety, Branwell doświadczył w młodości dużego bólu, gdy w 1825 roku zmarły jego dwie najstarsze siostry: Maria i Elżbieta, co wywarło na jego życie ogromny wpływ.

Branwell interesował się malarstwem i uczył się pod okiem portrecisty Williama Robinsona, wierząc, że to może być jego droga zawodowa. W 1834 roku stworzył znany portret swoich trzech sióstr, usuwając później swój wizerunek z obrazu, który stał się jednym z najsłynniejszych portretów sióstr Brontë. W 1835 roku aspirując do Royal Academy of Arts, napisał list z prośbą o przyjęcie, lecz jego wyjazd do Londynu nie zakończył się sukcesem.

Branwell próbował sił w różnych zawodach, choć jego własne uzależnienia od alkoholu i laudanum często torpedowały jego wysiłki. W latach 1838–1839 prowadził własną pracownię portretów w Bradford, nie przyciągając wystarczającej ilości klientów. Swą pasję do literatury dzielił z siostrami, pisząc poezje i współtworząc historie o fikcyjnych królestwach Angria i Gondal, choć jego translacje Horacego nigdy nie zostały opublikowane.

Branwell na krótko pracował na kolei, jednak jego karierę tam zakończył deficyt w rejestrach finansowych, za który winił portiera Watsona, co przyczyniło się do pogłębienia jego problemów alkoholowych. W 1843 roku podjął pracę guwernera w Thorp Green, skąd został zwolniony za swój flirt z żoną pracodawcy.

Jego próby znalezienia stabilności zawodowej i osobistej nie przynosiły sukcesu, a nieodwzajemniona miłość do wdowy po Robinsonie, Lydii, pogłębiła jego depresję. Branwell zmarł 24 września 1848 roku, doświadczając przedśmiertnego delirium i cierpiąc na gruźlicę. Jego grób spoczywa w rodzinnej krypcie obok zmarłych rok później sióstr, Emily i Anne.

Współczesne opracowania, jak książka Eryka Ostrowskiego „Tajemnice Wichrowych Wzgórz”, próbują zrehabilitować postać Branwella, sugerując, że wiele informacji o jego życiu mogło zostać wyolbrzymionych lub źle zinterpretowanych. W tej biografii pojawia się również teoria przypisująca mu autorstwo „Wichrowych Wzgórz”.