Monika Sawicka - sylwetka autora

Data i miejsce urodzenia:

5 Stycznia 1971

Wysokość ciała: 162 cm, choć czasami sięga do 170 cm, co zależy od wysokości noszonego obcasa. Przewiduję, że z wiekiem mogę skurczyć się do 158 cm, a wtedy szpilki nie będą wchodziły w grę. Waga, cóż, może być określona jako „solidna”. Poczucie bezpieczeństwa w razie kryzysu zapewnia mi spory zapas tkanki tłuszczowej, który dałby sobie radę w trudnych chwilach.

Jeśli chodzi o wymiary, marzę o proporcjach 90x60x90, ale w rzeczywistości wszystko jest raczej dobrze zrównoważone. Oczy duże i niebiesko-szare, z odcieniem przywodzącym na myśl stal, kiedy jestem zdenerwowana. Moje rzęsy, po umalowaniu, niemal dotykają dolnej linii brwi. Usta nie przypominają tych Angeliny Jolie, ale jestem zadowolona z ich wyglądu. Twarz o regularnych rysach, choć większa uwydatniona kość policzkowa byłaby nie lada atutem. Mam jeden tatuaż w miejscu dostępnym jedynie dla wybranych. Włosy ciemny blond, rozjaśnione przez moją decyzję na jaśniejszy odcień, są w odpowiedniej długości.

Podsumowując, przyjęłam siebie taką, jaką mnie stworzono. Jakiekolwiek zastrzeżenia można kierować do Świętego Piotra lub moich rodziców. Moje życie rozpoczęło się od błędu, którego owocem była nieprzygotowana matka porzucająca pragnienie kariery prawniczej. Moja egzystencja została przedłużona dzięki interwencji ojca w szczególnie dramatycznej chwili, gdy głośne moje krzyki doprowadziły matkę do ostateczności z poduszką w ręku.

Dorastając jako dziecko milicjanta, nie mogę twierdzić, że jestem całkowicie zdrowa na umyśle. Jako nastolatka słuchałam muzyki Anny Jantar, Ireny Santor i Jerzego Połomskiego, podczas gdy moi rówieśnicy gustowali w Lady Pank, Oddziale Zamkniętym i Budce Suflera. Moje zamiłowanie do książek wprawiało matkę w konieczność ciągłego uzupełniania naszej biblioteki. Już w wieku 13 lat miałam na koncie lekturę „Medalionów” Zofii Nałkowskiej i wielu książek o Holokauście.

Ostateczna autodiagnoza przekonała mnie o mojej wyjątkowości. Stanęłam na rozdrożu marzeń o aktorstwie lub patologii. Gdy jednak zrozumiałam, jak dużo muszę wiedzieć o biologii i chemii, zrezygnowałam z planów krojenia nieboszczyków na rzecz aktorstwa. Tutaj jednak przeszkodziły mi problemy z zgryzem, więc kariera aktorska nie zaczęła się na poważnie. Dni spokoju trwały do matury, po czym wyszłam za mąż i wciąż nie planuję powrotu.

Więcej o mnie na https://******.**