Miron Białoszewski - sylwetka autora

Data i miejsce urodzenia:

30 Czerwca 1922

Data i miejsce zgonu:

17 Czerwca 1983

Poeta, prozaik, dramatopisarz, dziennikarz i aktor teatralny, w momencie wybuchu wojny uczęszczał do III klasy gimnazjum. Podczas okupacji zdobył maturę na tajnych kompletach i rozpoczął polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim, której jednak nie ukończył. W latach 1942–1944, w czasie okupacji, wspólnie ze Stanisławem Swenem Czachorowskim prowadził konspiracyjny Teatr Swena. Po upadku powstania warszawskiego, trafił z ojcem do obozu w Lammsdorf, a potem do pracy przy budowie gazowni w Opolu, skąd razem uciekli do Częstochowy, by w lutym 1945 wrócić do Warszawy.

Na początku pracował na Poczcie Głównej przy ul. Nowogrodzkiej, a następnie w redakcjach "Kuriera Codziennego", "Wieczoru Warszawy" i "Świata Młodych". Był również związany z czasopismami dla dzieci i młodzieży, współtworząc z Wandą Chotomską wiersze i piosenki. Zaliczany do pokolenia Współczesności, w 1955 roku wraz z Lechem Emfazym Stefańskim otworzył "Teatr na Tarczyńskiej", gdzie prezentował swoje cztery programy sceniczne, m.in. "Wiwisekcja" i "Osmędeusze", w których również grał wraz z Ludmiłą Murawską.

Debiutował w 1955 w krakowskim "Życiu Literackim" podczas Prapremiery pięciu poetów obok utworów m.in. Herberta. Jego pierwszy tomik poezji "Obroty rzeczy" pojawił się rok później. W kolejnych latach wydał tomy "Rachunek zachciankowy" (1959), "Mylne wzruszenia" (1961) oraz "Było i było" (1965), co przyniosło mu szerokie uznanie. Dzięki temu oraz pomocy wpływowych przyjaciół uzyskał mieszkanie przy pl. Dąbrowskiego 7, gdzie zamieszkał z partnerem Leszkiem Solińskim. Związek ten stał się przyczyną jego zwolnienia w 1953 r. z "Świata Młodych" za domniemane naruszenie obyczajów.

Po rozpadzie Teatru na Tarczyńskiej, razem z Ludwikiem Heringiem i Ludmiłą Murawską, założył "Teatr Osobny" w swoim mieszkaniu, który działał do 1963. W 1970, wydał "Pamiętnik z powstania warszawskiego", opisujący jego przeżycia z czasów wojny, co przyniosło mu renomę jako prozaika. Kolejne lata przyniosły tomy prozy: "Donosy rzeczywistości" (1973), "Szumy zlepy, ciągi" (1976) oraz "Zawał" (1977). W 1976, po przeprowadzce na ul. Lizbońską 2 m 62, powrócił do poezji, publikując nowe tomy wierszy. Zmarł 17 czerwca 1983 roku na skutek kolejnego zawału serca. Więcej informacji można znaleźć na stronie https://******.**