Maurice Maeterlinck - sylwetka autora

Data i miejsce urodzenia:

29 Sierpnia 1862

Data i miejsce zgonu:

6 Maja 1949

Belgijski dramaturg, poeta i eseista piszący po francusku, Maurice Maeterlinck, zdobył Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury w 1911 roku. Pochodzący z zamożnej flamandzkiej rodziny, ukończył studia prawnicze, a swoją karierę zawodową rozpoczął jako prawnik w Gandawie. W 1896 przeniósł się do Paryża, gdzie oddał się pracy literackiej, co ostatecznie przyniosło mu uznanie i prestiżową nagrodę.

Podczas I wojny światowej, mimo że nie mógł przystąpić do armii ze względu na wiek, aktywnie angażował się w działalność propagandową przeciwko Niemcom. W okresie międzywojennym koncentrował się na publicystyce, wpływając na opinię publiczną. W 1939 roku przeprowadził się z Portugalii do Stanów Zjednoczonych, gdzie przebywał do 1947 roku. Po powrocie do Europy objął stanowisko prezesa międzynarodowego Pen Clubu, a wcześniej był członkiem belgijskiej akademii literatury.

Maurice Maeterlinck zasłynął przede wszystkim jako twórca dramatu symbolistycznego, wyróżniającego się tajemniczą i nastrojową atmosferą, często pełną pesymizmu. Jego dzieła często odzwierciedlały egzystencjalny lęk oraz bezradność człowieka wobec przeznaczenia. Wśród jego najważniejszych dzieł można wymienić takie dramaty jak "Intruz" (1890), "Ślepcy" (1891), "Peleas i Melisanda" (1893), "Wnętrze" (1894), "Monna Vanna" (1902) i "Niebieski ptak" (1908). Specyfika jego twórczości polegała na potraktowaniu wydarzeń scenicznych w sposób szkicowy, skupiając uwagę na ukrytym, niewidocznym sensie zdarzeń.

Oprócz dramatów, Maeterlinck pisał również poezję, zainspirowany symbolizmem, głównie twórczością Stéphane’a Mallarmégo. Jego poetycki debiut to tomik "Cieplarnie" (1889), w którym poruszał kwestie duchowego samotnictwa, a także cykl "Pieśni" (1894), czerpiąc z liryki flamandzkiej. Dzieła Maeterlincka wywarły istotny wpływ na rosyjskich twórców takich jak Meyerhold i Sulerżycki.

Ponadto, Maeterlinck zasłynął jako autor eseistyki filozoficzno-przyrodniczej, ukazując swój talent w obserwacji i opisywaniu natury. Jego prace, takie jak "Życie pszczół" (1901), "Inteligencja kwiatów" (1907), "Życie termitów" (1926) oraz "Życie mrówek" (1930), cieszyły się ogromnym zainteresowaniem i uznaniem czytelników.