Marian Dąbrowski - sylwetka autora

W latach 1903–1907 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, po czym próbował swoich sił jako nauczyciel, jednak bez większego powodzenia. Następnie pracował jako profesor gimnazjalny, a później jako sekretarz redakcji "Ilustracji Polskiej". Od 1908 do 1910 pełnił funkcję redaktora "Głosu Narodu". W 1910 roku założył własne wydawnictwo, Ilustrowany Kurier Codzienny, którego pierwszy numer ukazał się 18 grudnia tego samego roku, osiągając nakład 180 tysięcy egzemplarzy.

W 1914 roku przejął gazetę "Nowiny", a w 1918 roku rozpoczął rozwijanie własnego koncernu prasowego, powiększając istniejące, a także tworząc nowe oddziały w różnych miastach, takich jak Łódź, Lwów, Katowice, Zakopane, Toruń i Warszawa. Do 1927 roku przejął "Nową Reformę" i przeniósł siedzibę swojego przedsiębiorstwa do Pałacu Prasy przy ul. Wielopole 1. W 1932 roku koncern był wyceniany na 1,5 miliona dolarów, zatrudniając 1400 pracowników oraz wydając IKC-a i pięć ilustrowanych tygodników w łącznym nakładzie 200 tysięcy egzemplarzy. Wśród tych tygodników znajdowały się "Światowid" od 1924 roku, "Wróble na dachu" od 1933 oraz "Tajny Detektyw", który ukazywał się między 1931 a 1934 rokiem.

Od 1921 do 1935 pełnił funkcję posła na Sejm II Rzeczypospolitej, początkowo reprezentując PSL "Piast", a później BBWR. Od 1926 roku był zwolennikiem sanacji. Był też wieloletnim radnym Krakowa, fundując nagrody dla młodych malarzy i wspierając finansowo budowę nowego gmachu Muzeum Narodowego. W 1925 roku, przed Pomnikiem Grunwaldzkim, ufundował Pomnik Nieznanego Żołnierza. Zainicjował także powstanie Teatru Bagatela i prace na Kopcu Krakusa.

Od 1927 roku był członkiem władz Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, a w latach 1935–1939 pełnił funkcję prezesa. Był również członkiem Towarzystwa Operowego i Towarzystwa Oratoryjnego.

Promował rozwój sportu, organizując od 1922 roku Bieg Okrężny o puchar IKC, wyścigi kolarskie na trasie Kraków–Katowice–Kraków oraz wspierając zawody motocyklowe i samochodowe. Za zasługi w popularyzowaniu Tatr przyznano mu tytuł honorowego obywatela Zakopanego.

Krótko przed wybuchem II wojny światowej wyemigrował do Francji. Niestety wybuch wojny oznaczał dla niego zawodową i finansową katastrofę. Ostatecznie wyjechał do USA, gdzie, zapomniany i ubogi, zmarł po 19 latach tułaczki, przewrotem losu w dniu swoich 80. urodzin. Urna z jego prochami została po latach sprowadzona do Krakowa i pochowana na cmentarzu Rakowickim.