Maria Skłodowska-Curie - sylwetka autora

Maria Skłodowska-Curie była znaną polską fizyczką i chemiczką, która urodziła się 7 listopada 1867 roku w Warszawie jako najmłodsze z pięciorga dzieci Bronisławy i Władysława Skłodowskich. Jej matka była pianistką i nauczycielką, a ojciec profesorem matematyki i fizyki. Od młodego wieku wyróżniała się doskonałą pamięcią. W wieku 16 lat zdobyła złoty medal po ukończeniu nauki w Rosyjskim Liceum.

Z powodu strat finansowych jej ojca, Maria musiała podjąć pracę jako nauczycielka, jednocześnie uczestnicząc w tajnym uniwersytecie, uczącym polskich robotników czytania. W wieku 18 lat została guwernantką, gdzie doświadczenie nieszczęśliwego romansu nie przeszkodziło jej w zbieraniu pieniędzy na studia medyczne jej siostry Broni w Paryżu, z nadzieją, że Bronia pomoże jej rozpocząć edukację we Francji.

W 1891 roku Maria wyjechała do Paryża, by studiować na Sorbonie. Tam uczestniczyła w wykładach znanych profesorów, takich jak Paweł Appel czy Gabriel Lippmann, i nawiązała znajomości z renomowanymi naukowcami. Intensywnie się ucząc, zdobyła laureat nauk fizycznych w 1893 roku i rozpoczęła pracę w laboratorium badawczym Lippmanna.

W 1894 roku poznała Pierre'a Curie, z którym wzięła ślub rok później. Pomimo skromnych początków, Maria i Pierre stworzyli wyjątkowe partnerstwo naukowe, które doprowadziło do odkrycia polonu i radu. Maria była pierwszą osobą, która wykazała, że istnieją inne promieniotwórcze pierwiastki, co potwierdzał wzrost aktywności promieniotwórczej blendy uranowej. Przez cztery lata Maria pracowała w trudnych warunkach laboratoryjnych, przetwarzając duże ilości rudy, aby w 1902 roku uzyskać czystą sól radu.

Dzięki jej odkryciom, w 1903 roku, Maria i Pierre zostali uhonorowani Nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki, wraz z Henri Becquerelem. Pomimo rosnącej sławy i obowiązków rodzinnych, Maria kontynuowała karierę naukową, publikując w 1910 roku fundamentalne dzieło o promieniotwórczości. Rok później Maria otrzymała drugą Nagrodę Nobla, tym razem w dziedzinie chemii, co uczyniło ją pierwszą osobą, która została dwukrotnie laureatką Nagrody Nobla.

Podczas I wojny światowej, Maria z pomocą córki Irène, angażowała się w wykorzystanie radiografii w wojskowych usługach medycznych. Stworzyła sieć mobilnych jednostek rentgenowskich, nazywanych "małymi Curies".

Działając jako członek Międzynarodowej Komisji Współpracy Intelektualnej Ligi Narodów, Maria kontynuowała pracę naukową do końca życia. W 1934 roku zmarła na niedokrwistość aplastyczną, spowodowaną długotrwałym narażeniem na promieniowanie jonizujące, którego efekty były wówczas jeszcze nieznane.

Osiągnięcia Marii Skłodowskiej-Curie upamiętniono przeniesieniem jej prochów do Panteonu w Paryżu w 1995 roku, co uczyniło ją pierwszą kobietą uhonorowaną w ten sposób. Jej dorobek naukowy i wkład w dziedzinie chemii i fizyki uczyniły z niej jedną z najwybitniejszych postaci w historii nauki. W 2011 rok został ogłoszony Rokiem Marii Skłodowskiej-Curie przez Senat Rzeczypospolitej Polskiej.