Leszek Kołakowski - sylwetka autora

Leszek Kołakowski był wybitnym filozofem, znanym przede wszystkim z badania historii filozofii, analiz idei politycznych oraz filozofii religii. Jako eseista i publicysta, do 1966 roku pełnił rolę jednego z czołowych ideologów marksizmu, będąc członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej od 1947 roku i współtwórcą warszawskiej szkoły historyków idei. Jednak jego krytyczne podejście do władzy oraz odejście od oficjalnej doktryny marksizmu w edukacji, szczególnie widoczne w przemówieniu z okazji 10. rocznicy Polski Październikowej, doprowadziły do usunięcia go z partii i odebrania katedry w 1966 roku.

W 1968, w wyniku jego zaangażowania w Wydarzenia Marcowe, odebrano mu możliwość wykładania i publikacji, co zmusiło go do emigracji. Po krótkim pobycie w Paryżu osiedlił się na stałe w Anglii, gdzie zmarł w lipcu 2009 roku. Jego esej "Tezy o nadziei i beznadziejności", opublikowany w 1971 w paryskiej „Kulturze”, stał się kluczowym dziełem dla strategii opozycji antykomunistycznej, inspirując takie inicjatywy jak KOR i Uniwersytet Latający. Kołakowski reprezentował KOR za granicą w latach 1977-1980, ułatwiając kontakty między opozycją a emigrantami.

W Anglii Kołakowski związał się z Uniwersytetem Oksfordzkim, gdzie w latach 1972-1991 wykładał w All Souls College, a po zakończeniu kariery uhonorowano go tytułem Honorary Member of Staff. Dodatkowo, występował jako visiting professor na uczelniach takich jak Yale University, University of New Haven, Berkeley University i Chicago University. W 1991 roku został członkiem Polskiej Akademii Nauk.

Kołakowski był zaangażowany w działalność Fundacji im. Stefana Batorego i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Jego zasługi w naukach humanistycznych przyniosły mu pierwszą Nagrodę im. Johna Klugego, przyznawaną przez Bibliotekę Kongresu Stanów Zjednoczonych. To prestiżowe wyróżnienie, często nazywane amerykańskim Noblem, podkreślało jego wyjątkowy wkład w rozwój humanistyki.