Krzysztof Maurin - sylwetka autora

Polski matematyk i profesor Uniwersytetu Warszawskiego wyróżnił się w dziedzinie naukowej, zakładając Katedrę Metod Matematycznych Fizyki na Wydziale Fizyki tej uczelni. Po zakończeniu wojny stał się jednym z czołowych kontynuatorów tradycji warszawskiej szkoły matematycznej. Specjalizował się w teorii reprezentacji grup i przestrzeniach Hilberta, publikując ponad sto naukowych artykułów oraz popularnych w kraju monografii. Jego najbardziej znanym dziełem jest trzytomowy podręcznik akademicki „Analiza”, przygotowany przez wydawnictwo PWN.

Od lat 70. prowadził na Uniwersytecie Warszawskim seminarium zatytułowane „Systemy otwarte”, które przyciągało wielu znamienitych uczonych z Polski i spoza jej granic, w tym Carla Friedricha von Weizsäckera, którego tłumaczył na język polski. Dzięki swojej renomie zdobył też gościnne profesury w licznych europejskich uniwersytetach, w tym w krajach takich jak Niemcy, Francja, Włochy, Szwecja i Szwajcaria.

Poza matematyką i fizyką, interesował się także filozofią i teologią, w swoich pracach zgłębiając powiązania między tymi dziedzinami. W latach 60. i 70. tworzył pod pseudonimem Michał Mazur na łamach miesięcznika „Znak”. W kolejnych dekadach był członkiem rad naukowych pism „Gnosis” oraz „Albo albo” i utrzymywał bliskie kontakty z intelektualnym kręgiem Komorowa skupionym wokół Roberta Waltera.

Wyrażał uznanie dla takich myślicieli jak Martin Buber, Viktor Frankl, Rudolf Bultmann, Karl Jaspers, Gershom Scholem, Raimon Panikkar, Jan Paweł II, Karl Löwith, Rudolf Otto, Walter F. Otto, Carl Gustav Jung, Paul Tillich, Henry Corbin, Friedrich Weinreb, Rudolf Steiner, Jerzy Prokopiuk, Jean Gebser oraz Leopold Ziegler. W 1960 roku jego osiągnięcia uhonorowano Nagrodą im. Stefana Banacha. Po jego śmierci, w styczniu 2017 roku, prezydent RP przyznał mu Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.