Konstanty Mikiewicz - sylwetka autora

Polski poeta, urodził się w Warszawie w rodzinie inteligencji. Jego ojciec, Tadeusz Konstanty, był rysownikiem i karykaturzystą-samoukiem, a matka, Jadwiga z domu Rodkiewicz, była nauczycielką. W czasie pierwszej wojny światowej, gdy ojciec wyemigrował do Brazylii w 1913 roku, poeta razem z matką i rodzeństwem zamieszkał u dziadków w Rostkowie koło Przasnysza, a później w majątku Długa Kościelka niedaleko Warszawy.

Po ukończeniu szkoły średniej podjął studia w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie, choć są również informacje, że kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych. Jego przygoda z poezją rozpoczęła się jeszcze w dzieciństwie; pierwsze utwory napisał w 1926 roku, ale zostały opublikowane dopiero w 1934 roku. W tym czasie nie wykazywał dużej aktywności w życiu literackim. Jego debiut poetycki miał miejsce wspólnie z Romanem Ostem (Goldwasserem) i Stanisławem Mioduszewskim w tomie zatytułowanym „Profile”, który ukazał się w 1934 roku z nakładem autorów.

Poezja Mikiewicza była silnie związana z wpływem grupy „Skamander”, co przejawiało się w jego podejściu do życia i wyborze tematów, jak również w stylu wersyfikacji. Często posługiwał się monologiem, który personifikował przedmioty czy elementy natury, takie jak „Rzeka”, „Wisielec” czy „Jabłoń”. Jego twórczość łączyła witalizm z elementami sarkazmu i ironii, a ucieczka w świat przyrody stanowiła dla niego formę samoobrony przed okrucieństwem świata. Poeta walczył też z licznymi obsesjami, takimi jak motywy wariata i śmierci, co odzwierciedlały jego utwory.

Mikiewicz, mimo inspiracji skamandryckiej, wykształcił własny, zwięzły styl poetycki, charakteryzujący się niezwykłą, a jednocześnie zwartą i logiczną metaforyką. Pod wpływem poezji S. Jesienina rozwinął bogatą wyobraźnię i obrazowanie. W późniejszych wierszach coraz bardziej manifestował swój konflikt z otaczającym światem oraz stanowczy sprzeciw wobec mieszczańskiej codzienności. Szczególne wrażenie wywarła na nim tragedia powstania robotniczego w Wiedniu w 1934 roku, jednej z jego postaci poświęcił wiersz „Wisielec”.

Poza poezją, Mikiewicz napisał dwie niemal ukończone powieści (fragmenty jednej z nich zostały opublikowane przez Józefa Czechowicza w „Piórze”), a także kilka opowiadań i nowel oraz utrzymywał młodzieńczy pamiętnik. Jego utwory publikowały czasopisma takie jak „Pion”, „Skamander” i „Wiadomości Literackie”.

Wezwany do odbycia służby wojskowej, został skierowany do Szkoły Podchorążych w Zambrowie. Tam restrykcyjna atmosfera i konflikt między wrażliwością poety a bezduszną dyscypliną przełożonych doprowadziły do jego samobójczej śmierci 9 lutego 1935 roku. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Mikiewicz był żonaty z Elzą, której nazwisko panieńskie pozostaje nieznane. Para nie miała dzieci. Po jego śmierci, Józef Czechowicz, na życzenie rodziny, zajął się spuścizną poety, co umożliwiło wydanie w 1973 roku tomu „Poezje”, będącego wyborem z „Profilów” oraz rękopisów Mikiewicza.