Khalil Gibran - sylwetka autora

Libański pisarz, poeta i malarz, będący przedstawicielem szkoły syryjsko-amerykańskiej w literaturze, zalicza się do najważniejszych twórców nowoczesnej prozy poetyckiej arabskiego kręgu kulturowego. Jest autorem wydanego w 1923 roku dzieła "Prorok", które zostało przetłumaczone na przeszło 100 języków, a szczególną popularność zdobyło wśród ruchu dzieci kwiatów w latach 60.

Khalil Gibran przyszedł na świat w miasteczku maronickim na terenie dzisiejszego Libanu. Był synem Kamili Rahmeh i jej trzeciego męża, Khalila Gibrana, który pełnił funkcję poborcy podatkowego. Niestety, nie potrafił zapewnić rodzinie godziwego bytu, co skutkowało skromnym stylem życia. Młody Khalil zdobył wykształcenie przy wsparciu księdza, który nie tylko wprowadzał go w tajniki Biblia, lecz także nauczał przedmiotów ścisłych i humanistycznych, w tym języka arabskiego i syriackiego. Khalil miał starszego o sześć lat brata, Butrosa, oraz dwie młodsze siostry: Marianę i Sultanę.

W 1895 roku cała rodzina zdecydowała się na emigrację do Stanów Zjednoczonych, osiadając w Bostonie. To właśnie wtedy Khalil przyjął amerykańsko brzmiące nazwisko Gibran. W 1898 roku powrócił sam do Bejrutu, gdzie przez cztery lata uczęszczał do prowadzonej przez księży szkoły "Madrasat al-Hikma" ("Szkoła Mądrości"). Tam pogłębił swoje umiejętności literackie oraz znajomość języka arabskiego, a doświadczenia te ukształtowały jego krytyczny stosunek do zorganizowanych form religii, co znalazło odzwierciedlenie w jego późniejszej twórczości.

Po powrocie do Bostonu w 1903 roku Gibran dowiedział się o śmierci młodszej siostry Sultany. Niedługo później na gruźlicę zmarli także jego matka i brat. W owym czasie pisarz wydał swoje pierwsze utwory, w tym książkę "Nubthah fi Fan Al-Musiqa" (1905) i zbiór opowiadań "Ara’is al-Murudż" (1906).

W 1907 roku Gibran spotkał Mary Elizabeth Haskell, dyrektorkę prestiżowej szkoły dla dziewcząt w Bostonie, która często wspierała go finansowo. Ich relacja z czasem przekształciła się w romans trwający do końca jego życia, choć oficjalnie pozostawali przyjaciółmi. Ich korespondencja, opublikowana wiele lat po ich śmierci, ujawnia głębię ich więzi.

W 1908 roku Gibran wyjechał do Paryża, gdzie uczył się sztuki na Académie Julian, nawiązując znajomość z Augustem Rodinem. Po dwóch latach powrócił do Bostonu, a w 1912 roku przeniósł się do Nowego Jorku, koncentrując się na twórczości literackiej i malarskiej. W tym okresie intensywnie działał w środowisku arabskiej inteligencji emigracyjnej, współtworząc Ligę Ludzi Pióra ("Ar-Rabita al Kalamijja"), zrzeszającą pisarzy syryjsko-amerykańskich. W 1918 roku, pragnąc dotrzeć do szerszego grona odbiorców, zaczął pisać większość swoich dzieł po angielsku.

Khalil Gibran zmarł 10 kwietnia 1931 roku na marskość wątroby. Zgodnie z jego życzeniem jego prochy przetransportowano do rodzinnego Baszarri i złożono w klasztorze Mar Sarkis, gdzie obecnie mieści się muzeum poświęcone jego twórczości. W Stanach Zjednoczonych jego pamięć uczczono pomnikiem w Waszyngtonie oraz tablicą pamiątkową w Bostonie.