Kenzaburō Ōe - sylwetka autora

Kenzaburō Ōe, japoński prozaik i eseista, zdobył Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury w 1994 roku. Znany jest również ze swojego zaangażowania w ruch antynuklearny. Urodził się w małej wiosce Ōse, która obecnie stanowi część miasta Uchiko na wyspie Sikoku. Po ukończeniu liceum w Matsuyamie w 1954 roku, przeniósł się do Tokio i podjął studia z zakresu literatury francuskiej na Uniwersytecie Tokijskim. Wkrótce po rozpoczęciu nauki, w 1957 roku, zadebiutował opowiadaniem "Kimyō na shigoto" (Dziwne zajęcie) oraz opublikował "Shisha no ogori" (Hojność umarłych).

Twórczość Ōe w latach 60. i 70. XX wieku była silnie naznaczona osobistymi doświadczeniami, w tym wychowaniem syna urodzonego z wadą mózgu. Motyw odpowiedzialności za bliskich, którzy potrzebują wsparcia, przewija się w takich dziełach jak "Kojinteki na taiken" (Sprawa osobista, 1964), "Man’en gannen no futtobōru" (Futbol ery Manen, 1967) oraz "Sora no kaibutsu Aguii" (Potwór z nieba Aguii, 1964). W powieści "Kōzui wa waga tamashii ni oyobi" (Powódź sięga mej duszy, 1973) autor eksploruje zagrożenia dla ludzkości w erze atomowej, a w "Dōjidai gēmu" (Gry symultaniczne, 1979) prezentuje wizję japońskiego społeczeństwa, które żyje w zgodzie z naturą.

Kenzaburō Ōe w cyklu opowiadań "Rein-tsuri o kiku onnatachi" (Kobiety słuchające «Drzewa deszczowego», 1982) przedstawia obraz moralnego upadku bohaterów na Hawajach, w Japonii i Meksyku. W tej serii drzewo, które jest symbolem oraz rzeczywistością, zostaje pochłonięte przez płomienie wraz z przytułkiem dla osób z problemami psychicznymi na Hawajach, sugerując globalne zagrożenie pożarem.

W latach 90. Ōe opublikował swoją najbardziej rozbudowaną pracę, trylogię "Moeagaru midori no ki" (Gorejące zielone drzewo, 1993–1995), po której ogłosił, że przestanie pisać powieści. Jednak w 1999 roku opublikował "Chūgaeri" (Salto), a w latach kolejnych kolejne tytuły: "Chenjiringu" (lub "Torikaeko" – Odmieniec, 2000) oraz "Ureigao no dōji" (Chłopiec o ponurej twarzy, 2002).

Komitet Noblowski w uzasadnieniu wyboru wyróżnił Ōe za umiejętność tworzenia świata, w którym rzeczywistość miesza się z mitem, oferując niepokojący obraz współczesnej kondycji człowieka. W 1994 roku otrzymał również Nagrodę Asahi.