Kazimierz Wyka - sylwetka autora

Był potomkiem właściciela małego tartaku. W latach 1928–1932 studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, ucząc się pod okiem wybitnych profesorów takich jak Ignacy Chrzanowski, Stefan Kołaczkowski i Kazimierz Nitsch. W czerwcu 1939 roku powrócił do Krzeszowic, gdzie mieszkał do 1945 roku. W okresie niemieckiej okupacji aktywnie działał w katolickiej organizacji podziemnej Unia, która łączyła polityczne i wojskowe działania. Po ukończeniu studiów został asystentem na uczelni, a po wojnie, w 1946 roku, uzyskał habilitację. Od 1948 roku piastował stanowisko profesora. Jego seminarium literackie, prowadzone przez Kazimierza Wykę, stało się początkiem tzw. krakowskiej szkoły krytyki. W latach 1963–1965 pełnił funkcję prorektora Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1948 roku był jednym z założycieli Instytutu Badań Literackich, którym kierował od 1953 do 1970 roku. W latach 1952–1956 sprawował mandat poselski w Sejmie PRL I kadencji. W swoich pracach literackich koncentrował się głównie na analizie romantyzmu i Młodej Polski, a szczególnie interesowała go twórczość Stanisława Brzozowskiego. W 1980 roku Prezydent Krakowa ustanowił literacką Nagrodę im. Kazimierza Wyki, upamiętniając w ten sposób jego wkład w badania literackie.