Kazimierz Przerwa-Tetmajer - sylwetka autora

Kazimierz Przerwa-Tetmajer, urodzony jako syn Adolfa Tetmajera i jego drugiej żony, Julii z Grabowskich, wczesne lata życia spędził w Krakowie, dokąd przeniósł się z rodziną w 1883 roku. W ciągu dwóch lat studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim na wydziale filozofii, po czym zadebiutował literacko w 1886 roku nowelą "Rekrut", choć debiutancki poemat prozą "Illa" poprzedził tę publikację. W nagrodę za swoje umiejętności poetyckie, Tetmajer otrzymał wyróżnienia za swoje wiersze poświęcone Mickiewiczowi i Kraszewskiemu w 1888 i 1889 roku.

W okresie 1888–1893 współpracował z takimi wydawnictwami jak „Tygodnik Ilustrowany”, „Kurier Warszawski” oraz krakowski „Czas”. Przerwa-Tetmajer opublikował osiem tomików poezji, z których druga, trzecia i czwarta seria szczególnie przypadły do gustu młodopolskim dekadentom ze względu na nastrojową tematykę. Znaczna część jego życia związana była z Podhalem, gdzie podczas licznych wycieczek po Tatrach zdobył wiele szczytów, w tym Staroleśny Szczyt i Baniastą Turnię.

Znany z fascynacji góralskim folklorem, opublikował cykl opowieści „Na skalnym Podhalu” oraz poemat „Legenda Tatr”, który zawiera dwie części: „Maryna z Hrubego” i „Janosik Nędza Litmanowski”. Jego literacka działalność miała również wymiar społeczny – w 1919 roku napisał broszurę dotyczącą granic Spisza i Orawy, a w latach 1918-1919 angażował się w sprawy polsko-czechosłowackie związane z regionem Tatr.

Przez pewien czas pełnił funkcję osobistego sekretarza Adama Krasińskiego, podróżując po Europie i przyczyniając się do debiutu literackiego Władysława Orkana. Chociaż nie założył rodziny, miał nieślubnego syna Kazimierza Stanisława, którego próbował wspierać, mimo początkowych trudności w uznaniu ojcostwa.

Kazimierz Przerwa-Tetmajer cieszył się uznaniem także w świecie teatru – jego prace adaptowano do różnych form scenicznych i filmowych. Produkcje oparte na jego twórczości realizowano zarówno w Polsce, jak i za granicą. W poezji i dramacie jego twórczość często inspirowała innych artystów, od kompozytorów po filmowców. Pomimo postępującej choroby, która w końcu zmusiła go do rezygnacji z życia publicznego, otrzymywał wsparcie finansowe od miasta Bydgoszcz i cieszył się utrzymującym się poważaniem w literackim świecie.

Zmarł w styczniu 1940 roku w Warszawie wskutek powikłań zdrowotnych, a został pochowany zgodnie ze swoim życzeniem na Powązkach, by później spocząć na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem. Jego życie i twórczość stanowią istotną część dziedzictwa polskiej literatury i kultury, będąc często przywoływaną przez takich myślicieli jak ks. Józef Tischner.