Kazimierz Kuratowski - sylwetka autora

Polski matematyk i logik, związany zawodowo z Uniwersytetem Warszawskim, rozpoczął swoją drogę akademicką od studiów matematycznych w Glasgow w latach 1913-1914. Gdy w 1915 roku ponownie otwarto Uniwersytet Warszawski, wrócił do Warszawy, aby kontynuować naukę. Uzyskał stopień magistra w 1918 roku, a trzy lata później, w 1921, zdobył stopień doktora filozofii dzięki pracy poświęconej teorii mnogości i zagadnieniom topologii. Jego naukowym opiekunem był Wacław Sierpiński, gdyż faktyczny mentor, Janiszewski, zmarł przed obroną pracy.

Jesienią tego samego roku otrzymał habilitację na Uniwersytecie Warszawskim za rozwiązanie problemu z teorii mnogości, zadanego przez belgijskiego matematyka de la Vallee Poussina. Dwa lata później został mianowany zastępcą profesora w II Katedrze Matematyki na Uniwersytecie Warszawskim. W 1927 roku przeniósł się do Politechniki Lwowskiej, gdzie jako profesor nadzwyczajny objął III Katedrę Matematyki i pełnił funkcję kierownika tego działu aż do jej likwidacji w 1933 roku. W tym okresie dwukrotnie piastował stanowisko dziekana.

Od 1934 roku pełnił funkcję profesora zwyczajnego w IV Katedrze Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1935 do 1952 roku, z wyjątkiem przerwy wojennej, kierował III Katedrą Matematyki. W przededniu II wojny światowej, między 1936 a 1939 rokiem, działał jako sekretarz Komitetu Matematycznego Rady Nauk Ścisłych i Stosowanych. W czasie okupacji niemieckiej prowadził zajęcia na tajnym Uniwersytecie Warszawskim.

Jego wpływ na naukę po II wojnie światowej był nieoceniony. Od 1929 roku działał w Towarzystwie Naukowym Warszawskim, a od 1946 pełnił tam funkcję wiceprezesa Wydziału III. W 1945 roku wznowił wykłady na Uniwersytecie Warszawskim i został mianowany członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. W 1952 roku przystąpił do Polskiej Akademii Nauk, gdzie pełnił funkcję wiceprezesa między 1957 a 1968 rokiem oraz aktywnie działał w jej prezydium do 1968 roku.

Po wojnie odegrał kluczową rolę w reaktywacji polskiego życia naukowego, współtworząc Państwowy Instytut Matematyczny, którym kierował od 1948 do 1968 roku. Również przewodniczył Radzie Naukowej w latach 1968-1980 i zarządzał Działem Topologii. Był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego, będąc jego prezesem i członkiem honorowym, oraz Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Jako redaktor "Fundamenta Mathematicae" od 1952 roku, także "Biuletynu PAN" i współtwórca wydawnictwa "Monografie Matematyczne", przyczynił się do promowania dorobku polskich matematyków. Jego działalność międzynarodowa obejmowała członkostwo w prestiżowych towarzystwach naukowych: Royal Society of Edinburgh, oraz akademiach Austrii, Niemiec, Węgier, Włoch i Związku Radzieckiego. Był wiceprezesem Międzynarodowej Unii Matematycznej w latach 1963-1966 i uczestniczył w licznych kongresach oraz wygłaszał wykłady na różnych uniwersytetach.

Zdobył wiele odznaczeń: w 1951 roku Order Sztandaru Pracy II klasy, a w 1954 Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski z okazji 10. rocznicy Polski Ludowej. Posiadał także najwyższe odznaczenia państwowe, złoty medal Czechosłowackiej Akademii Nauk im. Bolzana oraz medal im. Kopernika PAN. Był doktorem honoris causa uniwersytetów w Glasgow, Pradze, Wrocławiu i Paryżu.