Karolina Lanckorońska - sylwetka autora

Karolina Lanckorońska była wybitną polską historyczką i historyczką sztuki, znaną jako hrabianka i nauczycielka akademicka na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Podczas II wojny światowej działała jako żołnierz Armii Krajowej oraz więzień obozu koncentracyjnego Ravensbrück. Po wojnie, służąc jako oficer prasowy w 2 Korpusie Polskim, zyskała rozgłos jako jedna z najbardziej zaangażowanych działaczek polonijnych we Włoszech. Była także współzałożycielką Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie oraz pisarką i członkinią Polskiej Akademii Umiejętności.

Lanckorońska pochodziła z arystokratycznego rodu herbu Zadora i była córką hrabiego Karola Lanckorońskiego oraz Małgorzaty von Lichnowsky. Miała przyrodniego brata, Antoniego Lanckorońskiego. Edukację rozpoczęła w Wiedniu, gdzie ukończyła gimnazjum i studiowała historię sztuki. W 1926 roku obroniła doktorat na Uniwersytecie Wiedeńskim, koncentrując się na sztuce barokowej i twórczości Michała Anioła.

W 1935 roku habilitowała się na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie z rozprawą dotyczącą dekoracji malarskiej kościoła Il Gesu w Rzymie, po czym została docentem i kierownikiem katedry historii sztuki. Równocześnie pełniła funkcję sekretarza Towarzystwa Polskich Badań Historycznych we Lwowie. Podjęła też naukowe podróże do Anglii i Holandii, odwiedzając London School of Economics.

Po śmierci ojca w 1933 roku zajęła się zarządzaniem rodzinnymi posiadłościami w Małopolsce Wschodniej. W 1934 roku zamieszkała we Lwowie, gdzie wykładała włoską sztukę na uniwersytecie.

W czasie wojny, po napadzie niemieckim na ZSRR, była zaangażowana w działalność konspiracyjną. Zagrażające jej aresztowanie przez NKWD zmusiło ją do ucieczki na tereny okupowane przez Niemców. Działała w Związku Walki Zbrojnej oraz Armii Krajowej, przyczyniając się do prac Rady Głównej Opiekuńczej, utrzymując kontakt z arcybiskupem Adamem Sapiehą.

Aresztowana przez Gestapo w 1942 roku w Stanisławowie, trafiła do obozu Ravensbrück. Mimo trudnych warunków została uwolniona dzięki interwencji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża w kwietniu 1945 roku. Swoje wojenne przeżycia opisała w książce "Wspomnienia wojenne 22 IX 1939 – 5 IV 1945", która w 2002 roku była nominowana do Nagrody Literackiej Nike.