George Bernard Shaw - sylwetka autora

George Bernard Shaw, irlandzki dramaturg i prozaik, jest znany jako pionier dramatu realistycznego. Jako filozof rozwijał idee takie jak siła życiowa (Life Force) oraz ewolucja twórcza (Creative Evolution). Był indywidualistą i outsiderem, cenionym za swą wrażliwość i niezgodę na społeczne normy, co uczyniło go obserwatorem życia krytycznie oceniającym otoczenie. Pełen aforyzmów dramat Pigmalion z 1913 roku stanowi jedno z jego najbardziej rozpoznawalnych dzieł. Shaw zdobył Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury w 1925 roku, wyróżnioną za twórczość nacechowaną idealizmem, humanizmem i błyskotliwą satyrą połączoną z poetyckim pięknem. W 1938 roku otrzymał Oscara za najlepszy scenariusz adaptowany do filmowej wersji Pigmaliona, co czyni go pierwszym w historii laureatem obu tych prestiżowych nagród. Drugą taką osobą został Bob Dylan w 2016 roku.

Początki kariery pisarskiej Shawa nie były łatwe, gdyż jego dzieła utrzymane w naturalizmie i realizmie długo nie zyskiwały uznania ani wśród krytyków, ani publiczności. Oskarżano go o zbyt intelektualne podejście oraz zarzucano brak psychologicznej głębi postaci, który miał rzekomo wynikać z koncentracji na konfliktach idei. Jego pierwszy rozgłos przyniósł dramat Kandydy z 1903 roku. W 1904 dzięki kontaktom z reżyserami Shaw stworzył scenę idei w londyńskim Royal Court Theatre, który stał się inspirującym miejscem jego twórczości.

Po wybuchu I wojny światowej Shaw opublikował artykuł Wojna z punktu widzenia zdrowego rozsądku, w którym pacyfizm łączył z sarkazmem wobec patriotyzmu zarówno Niemców, jak i Brytyjczyków. Publikacja ta przysporzyła mu przeciwników i doprowadziła do usunięcia z Klubu Dramaturgów. W swoich późniejszych sztukach Shaw odszedł od realizmu, kierując się ku konwencjom antycznym i innym tematom.

Nagrodę Nobla finansowo przeznaczył na angielsko-skandynawski fundusz dla tłumaczy dzieł Augusta Strindberga. Zafascynowany filozofią Friedricha Nietzschego i Henri Bergsona, w swoich pismach rozważał istnienie siły życiowej jako klucza do osiągnięcia nadczłowieczeństwa i harmonijnego życia. Koncept ten ewoluował wraz z jego twórczą działalnością – od postrzegania siły życiowej jako siły woli, przez biologiczne uwarunkowania, aż po pierwiastek boski. Był zwolennikiem eugeniki, co wyraził m.in. w słowach, że jedynie religia eugeniki może ocalić cywilizację.