Felicja Kruszewska - sylwetka autora

Felicja Kruszewska to wszechstronna postać literacka, znana jako poetka, dramatopisarka, tłumaczka oraz autorka różnorodnych form literackich, takich jak wspomnienia, opowiadania, reportaże i utwory dla dzieci. Jej kariera zawodowa obejmowała również prace urzędnicze i funkcję sekretarza redakcji „Nauki Polskiej”. Urodziła się 10 października 1897 roku we wsi Orda, usytuowanej w powiecie mohylowskim na Podolu, jako córka Józefa i Janiny z Bilińskich. Dorastała w Babczyńcach nad rzeką Buszanką, co wywarło znaczący wpływ na jej późniejszą twórczość. Wiejskie otoczenie nie tylko stało się tłem wielu jej dzieł, ale także inspirowało ją do zgłębiania i przedstawiania życia w zgodzie z naturą, co dodawało jej pracom autentyczności i przemawiała do czytelników.

Swoją edukację rozpoczęła w 1907 roku w prywatnej szkole Anieli Wereckiej w Warszawie. Po zdaniu matury w 1916 roku przeniosła się do Petersburga, gdzie studiowała języki obce, jednocześnie pracując w banku Crédit Lyonnais jako tłumaczka. W 1918 roku powróciła do Warszawy i rozpoczęła studia filologiczne na Uniwersytecie Warszawskim. W listopadzie 1918 roku, w trakcie rozbrajania żołnierzy niemieckich, przerwała naukę, by pracować w służbie sanitarnej. Następnie podjęła pracę jako tłumacz i korespondent przy sztabie generała Józefa Hallera, a później w misji wojskowej w Warszawie. Po powrocie na studia, ukończyła Wydział Dziennikarski Szkoły Nauk Politycznych w 1924 roku i ponownie przystąpiła do studiów filologicznych, jednocześnie rozpoczynając pracę w „Nauce Polskiej”.

Jej debiut literacki miał miejsce w 1921 roku, kiedy opublikowała wiersze patriotyczne w „Skamandrze”. Kolejne tomy poetyckie, takie jak "Przedwiośnie" (1923), "Stąd dotąd" (1925) i "Siano" (1927), wzbudziły entuzjazm krytyków. W nich Kruszewska z powodzeniem łączyła styl skamandrytów z własnym indywidualnym wyrazem, charakteryzującym się prostotą, ale jednocześnie głęboką refleksją nad radością i bólem życia. Jej twórczość często ukazywała złożoność ludzkiej egzystencji, co czyniło ją niezwykle bliską i zrozumiałą dla czytelników.

Kruszewska skomponowała także dramaty, takie jak ekspresjonistyczny "Sen" (1925), który po premierze w teatrze Reduta w Wilnie, zyskał uznanie za nowatorskie podejście i wyraz troski autorki o współczesne problemy. W późniejszych latach opublikowała autobiograficzne opowiadania "Błękitny ogród" (1928) i "Braciszek" (1930), które bez nadmiernej sentymentalności przedstawiały realistyczny obraz dzieciństwa. Skomponowała również, choć nigdy nie ukończony, dramat historyczny "Wiatr" o Mochnackim oraz wydała filozoficzny zbiór wierszy "Twarzą na zachód" (1932). Do jej dorobku zaliczają się także baśnie i opowieści dla młodzieży.

Podczas II wojny światowej Kruszewska była aktywną uczestniczką Armii Krajowej, a jej twórczość z tego okresu oddaje dramatyzm okupacyjnej rzeczywistości oraz próby uchwycenia nastrojów Polaków. Niestety, w obawie przed aresztowaniem, w 1943 roku Kruszewska popełniła samobójstwo, co zakończyło jej bogaty, choć tragiczny, życiorys. Została pochowana na cmentarzu w Radomiu.