Ezo Oneir - sylwetka autora

Kariera w korporacyjnym świecie oraz stanowiska kierownicze wydawały się być szczytem osiągnięć zawodowych, jednak życie miało inne plany. Problemy zaczęły się od bólu kręgosłupa, co było efektem nieustannego noszenia zbyt wysokich szpilek. W pewnym momencie nie mogłam już nawet wysiąść z samochodu. W miejscu pracy, gdzie wydajność porównywana jest do precyzji zegarka, każda awaria zmienia postrzeganie pracownika. Po powrocie do biura spotkałam się z mobbingiem, podwyższonymi wymaganiami i koniecznością pracy na okrągło. Mój umysł, szukając ucieczki od nadmiernego obciążenia, popadł w epizod depresyjny. Było to jak nagłe zgaśnięcie żarówki. Miałam możliwość kontynuowania tego życia, ale doszłam do wniosku, że ostrzeżenia zdrowotne są sygnałem, którego nie mogę ignorować. Wiedziałam, że dalsza praca w takich warunkach prowadzić będzie jedynie do pogorszenia sytuacji. Czy tak chciałam żyć? Zdecydowanie nie.

W poszukiwaniu sensu zaczęłam zagłębiać się w siebie, odkrywając dawne, zaniedbane talenty, które zawsze uważano za bezużyteczne we współczesnym świecie. Pomimo zobowiązań finansowych, utrzymania rodziny i zapewnienia określonego standardu życia, który wymagał trzymania się znienawidzonej, choć intratnej pracy, zaczęłam się zastanawiać: "Co jeśli umrę? Przepracowanie może prowadzić do zawału, a zmęczenie do katastrofy na drodze. Czy naprawdę muszę zniknąć, by to wszystko zakończyć? Musi istnieć inna droga."

Odpowiedź nie przyszła od razu. Po pewnym czasie zdecydowałam się złożyć wypowiedzenie i napisać moją pierwszą książkę, zatytułowaną „Burze na Słońcu”. Była to historia o korporacyjnym świecie i o tym, co jest naprawdę istotne. Tak rozpoczął się nowy etap mojego życia, choć na początku coś musiało się zakończyć.