Eugeniusz Zamiatin - sylwetka autora

Rosyjski pisarz science fiction oraz satyryk polityczny, znany również jako krytyk literacki i publicysta, zdobył sławę dzięki antyutopijnej powieści "My", będącej inspiracją dla takich dzieł jak "Nowy wspaniały świat" Aldousa Huxleya czy "Rok 1984" George'a Orwella. Pochodził z rodziny, gdzie ojciec był prawosławnym księdzem i nauczycielem, a matka pianistką. Przypuszcza się, że cierpiał na synestezję, przez co literom i dźwiękom przypisywał inne doznania zmysłowe.

W latach 1893-1896 uczęszczał do gimnazjum w Lebiedianie, a następnie do gimnazjum w Woroneżu, które ukończył z wyróżnieniem w 1902 roku. Następnie udał się do Petersburga, aby podjąć studia na nowo powstałym Instytucie Politechnicznym im. Piotra Wielkiego, wybierając kierunek budowy okrętów, gdzie kształcił się w latach 1902-1908. W 1906 roku dołączył do partii bolszewickiej i aktywnie uczestniczył w rewolucyjnych spotkaniach studenckich, gdzie poznał swoją przyszłą żonę, Ludmiłę Nikołajewną Usową.

Latem 1905 roku, podczas podróży powrotnej z Egiptu przez Odessę, był świadkiem powstania na pancerniku Potiomkin, które stało się symbolem rewolucji 1905 roku w Rosji. W 1906 roku został po raz pierwszy aresztowany w Petersburgu za nielegalne zameldowanie, co skutkowało wydaleniem go do Lebiedianu. Potajemnie wrócił w okolice Petersburga, zamieszkał w Wielkim Księstwie Finlandii, które wtedy było częścią Imperium Rosyjskiego, aby kontynuować naukę. Ostatecznie w 1908 roku opuścił partię bolszewicką i zadebiutował opowiadaniem "Odin".

W 1910 roku rozpoczął pracę jako wykładowca i inżynier budowy okrętów, a także ukończył kolejne opowiadanie "Diewuszka". Ponownie wydalony z Petersburga w 1911 roku, tym razem do Lahti, zaczął tworzyć swoje nowele, które zyskały uznanie krytyków i innych pisarzy takich jak Maksym Gorki. W czasie I wojny światowej prowadził antywojenne odczyty, za co został sądzony i zesłany. Po odbyciu wyroku, w 1916 roku został oddelegowany do Anglii, gdzie brał udział w budowie rosyjskich lodołamaczy i przebywał w miastach jak Newcastle upon Tyne, Glasgow, Sunderland i Londyn. Okres ten miał duży wpływ na jego późniejszą twórczość.

Wróciwszy do Rosji w 1917 roku, wkrótce rozpoczął krytykę polityki bolszewickiej, szczególnie cenzury literackiej. W 1919 roku został aresztowany wraz z innymi artystami podczas akcji robotników-członków partii socjalistyczno-rewolucyjnych. W 1921 roku założył grupę młodych pisarzy, Bracia Serafiońscy, której m.in. członkami byli Michaił Zoszczenko i Konstantin Fiedin. Kontynuował również redagowanie gazet i tłumaczenie dzieł angielskich pisarzy.

Jego powieść "My" stała się przyczyną nagonki, która rozpoczęła się w latach dwudziestych. Manuskrypt został przeszmuglowany do USA, gdzie został przetłumaczony i wydany w 1924 roku, a rosyjska wersja wydana została w Pradze w 1927 roku. Powieść była nielegalnie rozprowadzana w ZSRR, co doprowadziło do zakazu publikacji jego twórczości i wykluczenia ze Związku Pisarzy ZSRR.

W 1931 roku, z pomocą Maksyma Gorkiego, pisarz wyemigrował do Paryża, gdzie kontynuował twórczość, między innymi pisząc scenariusze filmowe. Zmarł na zawał serca 10 marca 1937 roku w Paryżu, gdzie został pochowany na cmentarzu Cimetière de Thiais.