Daniel Naborowski - sylwetka autora

Daniel Naborowski, polski poeta barokowy, dyplomata oraz tłumacz, był wyznawcą kalwinizmu. Jego twórczość doskonale łączyła pozorne sprzeczności, zestawiając renesansowe pochwały racjonalności i życia w zgodzie z przekonaniem o nietrwałości świata i nieuniknionym przemijaniu. W jego wierszach można dostrzec harmonię przeciwieństw, które są obecne zarówno w ludzkiej egzystencji, jak i w całym dziele stworzenia.

Naborowski zdobył wykształcenie na wielu europejskich uczelniach. Studiował w Wittenberdze w latach 1590-1593, a później w Bazylei, gdzie ukończył medycynę w 1595 roku. Następnie uczył się prawa w Orleanie oraz kontynuował te studia w Strasburgu od 1596 roku. W Padwie pobierał prywatne lekcje z mechaniki u samego Galileusza w 1602 roku. Podczas pobytu w Strasburgu przekazywał swoją wiedzę w zakresie języków obcych Januszowi Radziwiłłowi i w 1602 roku stał się jego sekretarzem. Wspierał go również podczas rokoszu Zebrzydowskiego.

W 1610 roku odbył podróże po Europie, odwiedzając Niemcy, Szwajcarię, Anglię, Francję i Włochy, uczestnicząc jednocześnie w misjach dyplomatycznych książąt. Funkcję sekretarza pełnił aż do śmierci Janusza Radziwiłła w 1620 roku, po czym ożenił się. Kolejne lata przyniosły mu tytuł marszałka hetmana polnego litewskiego Krzysztofa Radziwiłła w 1633 roku. W swojej działalności aktywnie wspierał kalwinizm na Litwie. W 1637 roku objął również stanowisko sędziego grodzkiego w Wilnie.

Podczas pobytu w Bazylei, Naborowski opublikował dwie rozprawy w języku łacińskim: "De temperamentis" w 1593 roku oraz "De venenis" w 1594 roku. Jego pierwszy znany wiersz to łaciński utwór, wpisany 4 maja 1593 roku w pamiętniku Daniela Cramera. Naborowski zajmował się też tłumaczeniem; przełożył między innymi "Triumf miłości" Petrarki, "Triumf wiary" du Bartasa, "Descriptio gentium" Sarbiewskiego oraz "Pieśni" Lobwassera.