Cyprian Kamil Norwid - sylwetka autora

Cyprian Norwid, znakomity polski poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista, a także grafik, rzeźbiarz, malarz i filozof, jest często postrzegany jako jeden z najważniejszych poetów romantycznych w Polsce. Niemniej wielu badaczy literatury uważa, że jego twórczość bardziej odpowiada klasycyzmowi i parnasizmowi niż tradycyjnemu romantyzmowi. Większość życia Norwid spędził poza granicami kraju, głównie w Paryżu, gdzie żył w ubóstwie, utrzymując się z drobnych prac.

Jego twórczość, która była trudna do pojęcia dla współczesnych, popadła w zapomnienie po jego śmierci i została ponownie odkryta w okresie Młodej Polski, dzięki staraniom Zenona Przesmyckiego-Miriama oraz, w pewnym stopniu, młodego Władysława Stanisława Reymonta. Norwid urodził się w majątku matki w mazowieckiej wsi Laskowo-Głuchy. Ochrzczono go w Dąbrówce, gdzie można znaleźć tablicę pamiątkową oraz jego akt chrztu. Imię Kamil przybrał podczas bierzmowania. Jego ojciec, Jan, pracował jako plenipotent Radziwiłłów, a później w administracji Namiestnictwa, natomiast matka, Ludwika, była trzecią żoną Jana.

Po osieroceniu w wieku młodzieńczym, Cyprian wychowywał się u prababki Hilarii Sobieskiej, będąc dumym z królewskich korzeni. W czasie powstania listopadowego rodzina Norwida mieszkała w Warszawie, a sam Cyprian uczęszczał do gimnazjum, które opuścił przed ukończeniem, by studiować malarstwo. Z czasem zaczął brać lekcje rysunku u warszawskiego malarza Jana Klemensa Minasowicza. Jego edukacja była nieuporządkowana, co skutkowało tym, że w dużej mierze był samoukiem.

Jego pierwsze literackie kontakty miały miejsce w kręgu redakcji Piśmiennictwa Krajowego, gdzie zadebiutował w 1840 roku wierszem „Mój ostatni sonet”. Należał też do warszawskiej bohemy i związał się z takimi nazwiskami jak Seweryn Filleborn czy Roman Zmorski. W 1842 roku Norwid opuścił kraj, by doskonalić swoje umiejętności rzeźbiarskie w Dreźnie, podróżując później po Włoszech. W Rzymie jego życie osobiste skomplikowało się przez nieszczęśliwe miłości, co zbiegło się z pogarszającym się stanem zdrowia.

Między 1849 a 1852 rokiem Norwid zamieszkał w Paryżu, gdzie zacieśnił kontakty z artystami takimi jak Juliusz Słowacki czy Fryderyk Chopin. Wówczas sytuacja materialna Norwida była trudna. Jego twórczość nie spotkała się z uznaniem krytyków, a on sam cierpiał z powodu narastających problemów zdrowotnych. W 1852 roku, zainspirowany radą Władysława Zamoyskiego, wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. W Nowym Jorku znalazł tymczasowe zatrudnienie w pracowni graficznej, choć wciąż pragnął powrotu do Europy, co nastąpiło w 1854 roku.

Po powrocie do Europy Norwid osiedlił się w Londynie, a następnie przeniósł do Paryża, gdzie zmagając się z trudnościami życiowymi, próbował publikować swoją pracę. Mimo licznych przeciwności, jego działalność twórcza wykazywała pewne ożywienie. W latach 60. XIX wieku zaangażował się w sprawy polityczne, choć stan zdrowia uniemożliwiał mu czynny udział w powstaniu styczniowym. Nie zdołał wydać swojego dzieła „Vade-mecum”, a dekada kolejnych niepowodzeń doprowadziła go do życia w nędzy.

Ostateczne lata życia Norwid spędził w Domu św. Kazimierza w Paryżu, gdzie zmarł w 1883 roku. Pochowany został na cmentarzu Montmorency, a część jego notatek po śmierci została zniszczona. Jeszcze za życia jego twórczość była niedoceniana, by dopiero z czasem, dzięki promotorom takim jak Zenon Przesmycki, zyskać uznanie. Jego dzieła przenikają różne style literackie, takie jak romantyzm, klasycyzm i parnasizm, co wciąż pozostaje przedmiotem dyskusji wśród historyków literatury.