Attila József - sylwetka autora

Attila József przyszedł na świat 11 kwietnia 1905 roku w Budapeszcie. Jego dzieciństwo i młodość były naznaczone biedą, a całe życie zmagał się z narastającą neurastenią. W 1922 roku zadebiutował zbiorem wierszy zatytułowanym "Żebrak piękna". Dwa lata później rozpoczął studia na uniwersytecie w Szegedzie, jednak został usunięty za rzekome niemoralne przesłanie w utworze "Z czystym sercem". W 1925 roku wydał kolejną książkę poetycką: "Nie ja krzyczę". Od jesieni 1926 do lata 1927 przebywał w Paryżu, kształcąc się na Sorbonie. Po powrocie na Węgry publikował kolejne tomy poezji: "Nie mam ojca ni matki" (1929), "Rób swoje, nie narzekaj" (1931), "Noc na przedmieściu" (1932) oraz "Bardzo boli" (1936).

Mimo zaangażowania i talentu, za życia nie doczekał się uznania jako poeta. Próby uporządkowania życia osobistego również nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Gdy choroba ponownie dała o sobie znać, Attila József 3 grudnia 1937 roku odebrał sobie życie, rzucając się pod pociąg w Balatonszárszó. Dopiero po jego śmierci zrozumiano skalę jego talentu, uznając go za jednego z najważniejszych węgierskich poetów. Wyróżniono jego twórczość Nagrodą Baumgartena w 1938 roku i Nagrodą Kossutha w 1948 roku. Na pamiątkę jego osiągnięć, 11 kwietnia, dzień jego urodzin, obchodzony jest jako doroczne święto poezji.