Artur Hutnikiewicz - sylwetka autora

Historyk literatury polskiej ukończył szkołę średnią w 1934 roku, po czym kontynuował naukę na Uniwersytecie Jana Kazimierza, studiując filologię polską i klasyczną. Po uzyskaniu dyplomu został asystentem prof. Eugeniusza Kucharskiego na tej samej uczelni. Podczas II wojny światowej pracował w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami u prof. Rudolfa Weigla, jako karmiciel wszy.

W 1945 roku, w wyniku konieczności opuszczenia Lwowa, przeniósł się do Wałcza, gdzie rozpoczął pracę jako nauczyciel w tamtejszym Gimnazjum i Liceum. Następnie, w 1946 roku, osiedlił się w Toruniu, podejmując stanowisko starszego asystenta w Katedrze Teorii Literatury i Literatury Porównawczej na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. W 1948 roku obronił doktorat, a w 1962 został mianowany profesorem nadzwyczajnym. W 1973 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego nauk humanistycznych.

Na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika pełnił funkcję prodziekana Wydziału Humanistycznego od 1956 do 1958 roku, a w latach 1958-1960 zasiadał w Senacie uczelni. Kierował także Zakładem Literatury XX w. w latach 1956-1968 oraz Zakładem Historii Literatury Polskiej od 1973 do 1986 roku. W latach 1981-1986 był Dyrektorem Instytutu Filologii Polskiej.

Był powszechnie uznanym specjalistą w dziedzinie literatury Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego, zajmującym się twórczością takich pisarzy jak Stefan Żeromski, Jan Lechoń, Maria Dąbrowska i Stefan Grabiński. Jego wkład w badania nad literaturą tego okresu pozostaje nieoceniony.