Arnold Mostowicz - sylwetka autora

Arnold Mostowicz urodził się w Łodzi w 1914 roku, w rodzinie o korzeniach związanych z Krośniewicami koło Kutna. Jego ojciec, Ignacy, przybył do Łodzi jako młody chłopiec pod koniec XIX wieku. Miasto już wtedy nazywano Ziemią Obiecaną. Ignacy rozpoczął pracę jako chłopiec na posyłki i sprzedawca w firmie Zachariasza Warszawskiego, która była hurtowym przedstawicielstwem zakładów Krusche-Endera. Równocześnie intensywnie się uczył, a po zdaniu matury wyjechał do Warszawy, aby studiować prawo. Przed wyjazdem sprowadził do Łodzi niemal całą swoją rodzinę z Krośniewic. Wszyscy osiedlili się przy ulicy Cegielnianej 9, która w połowie lat dwudziestych została przemianowana na Śródmiejską, a dom otrzymał numer 26. Dziś znany jest jako Więckowskiego 26. Klimat ulicy i domu z pierwszych lat XX wieku Mostowicz opisał w swoich książkach, przybliżając czytelnikom atmosferę tamtej Łodzi.

Dziadek Arnolda, Salomon Goldsztajn, łódzki felczer, był człowiekiem głęboko asymilowanym z polską kulturą. Mieszkał przy ulicy Narutowicza w przestronnym, pięciopokojowym mieszkaniu, co świadczyło o jego zamożności. Zależało mu na zapewnieniu córce dobrego posagu i wymógł na zięciu, by ten obrał solidną ścieżkę zawodową. Ignacy Mostowicz, pasjonujący się literaturą i teatrem, pracował w hurtowni tkanin, a potem prowadził własny sklep. Mimo to, aktywnie angażował się w życie kulturalne żydowskiej Łodzi, zakładając studio teatralne oraz pisząc wiersze i felietony. W okresie międzywojennym, kiedy nastały cięższe czasy, opracował metodę produkcji kanw, co pozwoliło mu na krótko wzbogacić się i wysłać syna na studia medyczne do Francji w 1932 roku.

Arnold Mostowicz studiował we Francji sześć lat, wracając do Polski jedynie na wakacje. W kraju znalazł się na krótko przed wybuchem II wojny światowej i w jej trakcie pracował w szpitalu Dzieciątka Jezus w oblężonej Warszawie. Następnie przez cztery lata był lekarzem w getcie łódzkim, co opisał w książce "Żółta gwiazda i czerwony krzyż". Po likwidacji getta trafił do Oświęcimia, a potem do innych obozów hitlerowskich. Po wojnie zrezygnował z praktyki lekarskiej na rzecz dziennikarstwa i literatury, będąc m.in. redaktorem "Gazety Krakowskiej" i "Szpilek". Pisał również książki popularyzujące naukę oraz fantastykę, badając tajemnice ludzkości.

Chociaż po wojnie nie mieszkał w Łodzi, miasto to zawsze było obecne w jego wspomnieniach i twórczości. W roku 1995 został prezesem Fundacji Monumentum Iudaicum Lodzense, która miała na celu dbanie o dziedzictwo łódzkich Żydów, w tym o cmentarz na Bałutach. Mostowicz podkreślał znaczenie społeczności żydowskiej dla rozwoju Łodzi we wszystkich dziedzinach życia. O tym, jak wielki wpływ mieli łódzcy Żydzi, świadczy długo lista znakomitych artystów i naukowców związanych z miastem, którą przypominał często w swoich esejach.

W ostatnich latach życia intensywnie działał na rzecz upamiętnienia żydowskiej społeczności Łodzi, pisząc m.in. książkę "Łódź moja zakazana miłość". Jego działalność wpłynęła na rosnące zainteresowanie przeszłością miasta i jego wielokulturowymi korzeniami. Zmarł 3 lutego 2002 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie bogaty dorobek literacki i nieocenioną pracę na rzecz pamięci o łódzkich Żydach.