Anna Ciarkowska - sylwetka autora

Absolwentka filologii i literaturoznawstwa, poetka z wyboru. Kolekcjonerka wspomnień, która poprzez czytanie i rysowanie zgłębia mikrohistorie. Miłośniczka spacerów, rekinów i słodkiej kawy z mlekiem. Pytana o początek swojej poetyckiej drogi, stwierdza z przekonaniem, że pisanie towarzyszy jej od zawsze. Już jako dziecko w szkole podstawowej tworzyła rymowanki, a lata później zafascynowały ją wiersze białe, choć ciągnie ją do wyraźnego rytmu. W gimnazjum poezja zaczęła grać dodatkową rolę w jej życiu, choć wtedy sama nie wiedziała, na czym polega jej magia. Proces twórczy dla niej jest tak naturalny jak oddychanie, niezależnie od tego, czy jej pisanie wywołuje smutek czy radość.

Przez długi czas uważała, że poezja nieodłącznie związana jest z melancholią i cierpieniem, ale z czasem zdała sobie sprawę, że najważniejsze jest samo przeżywanie. Choć skrajne emocje mogą przeszkadzać, poezja potrafi ukoić te najsilniejsze z nich. Pisze zarówno w momentach smutku, jak i radości, tworząc najpierw notatki uchwytujące istotę emocji, by później przerodziły się w pełnoprawne wiersze. Inspiracje czerpie przede wszystkim z poruszeń, których źródłem są ludzie.

Rysując, szczególnie skupia się na morskich motywach, które znalazły początek w dziecku rozgwiazdy z opowiadania Sylvii Plath. Rysowanie zaspokaja jej potrzebę skupienia i odprężenia, przy czym łączy to z poezją, gdzie woda, piasek i kamień stanowią główne elementy jej świata. Z wszystkich swoich utworów szczególnie ceni sobie wiersz, który nazwano „Zielonooka”. Jego powstanie wiąże się z bardzo emocjonalnym dniem, który zapadł jej w pamięć.

W decyzji o założeniu fanpage’a inspirowała ją twórczość instapoetów, takich jak Rupi Kaur. Choć było to dla niej przekroczenie strefy komfortu, zobaczyła w tym szansę na dotarcie do czytelników. Nazwa strony „Chłopcy, których kocham” odzwierciedla fascynację ludzkimi historiami, które napędzają jej twórczość. Strona ta stała się miejscem, gdzie dzieli się poezją o różnych obliczach miłości, przy jednoczesnym poszukiwaniu siebie.

Chociaż bardziej pociąga ją proza, poezja również znajduje miejsce w jej czytelniczym repertuarze. Uwielbia zarówno Szymborską, jak i Świetlickiego, ale nie ogranicza się do literatury drukowanej, ceniąc również twórczość dostępną na platformach takich jak Instagram czy Facebook. Widzi w tym nowe możliwości, gdzie bezpośredni kontakt z odbiorcą dodaje autentyzmu, choć niesie też nowe wyzwania. Uważa, że dzielenie się poezją to dzielenie się częścią siebie, co wymaga odwagi i otwartości, by pozwolić odbiorcy spojrzeć w głąb swojego wnętrza.