Andrzej Jarczewski - sylwetka autora

Andrzej Jarczewski, urodzony 25 maja 1950 roku w Turku, jest absolwentem Politechniki Śląskiej w Gliwicach na Wydziale Automatyki, Elektroniki i Informatyki (1974) oraz Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach na Wydziale Filologicznym (1979). W marcu 1968 roku brał udział w studenckich protestach w Gliwicach. W latach 1974-1982 pracował jako nauczyciel akademicki w Instytucie Automatyki Politechniki Śląskiej. Między 1975 a 1980 Andrzej Jarczewski był członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP).

W 1980 roku dołączył do „Solidarności”. Rok później zasiadał w Zarządzie Komisji „S” w Instytucie Automatyki Politechniki Śląskiej i uczestniczył w strajku solidarnościowym ze studentami Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Radomiu. Organizował wówczas zajęcia dla strajkujących, w tym spotkania i wykłady. Był również redaktorem technicznym i autorem w tygodniku „Informator NSZZ «S» Politechniki Śląskiej” oraz członkiem Gliwickiej Delegatury „S”, której Drugim Garniturem kierował po 13 grudnia 1981 roku.

Od 1982 roku założył i przewodził Akademickiej Grupie Oporu na Politechnice Śląskiej, która wydawała m.in. pismo „AGO” i organizowała druk „Manifestacji Gliwickiej” oraz „Tygodnika Wojennego” okresowo. Pomiędzy 1982 a 1983 był redaktorem „Manifestacji Gliwickiej” i „Stanu Ducha”. W tym czasie współtworzył i wydawał zbiór wierszy „Reduta Śląska” we współpracy z podziemnym wydawnictwem AGO. W 1982 roku brał udział w organizacji manifestacji 3 maja i 31 sierpnia w Gliwicach oraz przygotowywał audycje dla podziemnego Radia „S”.

W latach 1983-1985 pracował w Kopalni Węgla Kamiennego Zabrze-Bielszowice. W 1985 roku opracował mikrofilmową broszurę na temat dywersji psychologicznej w wojsku pt. „Kto zgasi KIP-a?” i został aresztowany 25 września tego samego roku. Po osadzeniu w Areszcie Śledczym w Katowicach, 12 maja 1986 roku został skazany na dwa lata więzienia, lecz zwolniono go 5 września 1986 roku dzięki amnestii. Po wyjściu na wolność, w latach 1986-1991 pracował w firmie komputerowej Proster, a w 1988 współtworzył sieć informacyjną o sytuacji w górnictwie dla Radia Wolna Europa. Został zatrzymany 25 sierpnia 1988 roku na 48 godzin za zbieranie informacji o strajkach górniczych. W 1989 roku był współorganizatorem ostatniej manifestacji gliwickiej.

W latach 1989-1991 działał w Gliwicko-Zabrzańskim Komitecie Obywatelskim „Solidarność”, a od 1990 do 1991 przewodniczył Gliwickiemu KO „S”. W listopadzie 1990 przewodził Ogólnopolskiej Konferencji Komitetów Obywatelskich w Warszawie. W grudniu 1989 roku, wraz z innymi działaczami, doprowadził do wyboru Zbigniewa Pańczyka na pierwszego w Polsce prezydenta miasta z „S”. Od 1990 był członkiem założycielem Porozumienia Centrum. Pomiędzy 1994 a 2002 sprawował funkcję wiceprezydenta Gliwic. Od 2003 roku pełni obowiązki Klucznika Radiostacji Gliwickiej, obecnie Muzeum Historii Radia i Sztuki Mediów.

Jest autorem wielu książek, w tym „Europoliteja. Rozprawa o ustroju” wydanej przez Wydawnictwo Dante, „Szychtownica” (Wiadomości Górnicze, 1998) oraz „Provokado. Gliwice 31.08.1939” opublikowanej przez Muzeum w Gliwicach w 2008 roku. Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski w 2007 roku. W okresie od 1982 do 1989 był pod obserwacją Komendy Rejonowej Milicji Obywatelskiej w Gliwicach oraz Wydziału III-1 WUSW w Katowicach w ramach operacji kryptonim „Redaktor”.