Alfred Tennyson - sylwetka autora

Angielski poeta, który stał się głównym przedstawicielem postromantycznej poezji epoki wiktoriańskiej, urodził się w Lincolnshire, we wschodniej Anglii, jako syn wiejskiego proboszcza. Był bratem poety Karola i pisarza Fryderyka. Wraz z Karolem wydał w 1827 roku wspólną kolekcję wierszy zatytułowaną "Poems by Two Brothers". Jego edukacja miała miejsce na Uniwersytecie w Cambridge, gdzie dołączył do grupy młodych intelektualistów zwanej "Apostołami", która liczyła 12 członków. W 1829 roku został nagrodzony za poemat "Timbuctoo" w konkursie poetyckim. Jego pierwszy samodzielny tomik poezji "Poems, Chiefly Lyrical" ukazał się w 1830 roku, a "The Lady of Shalott and Other Poems" w 1833 roku.

Wydanie w 1842 roku dwóch tomów "English Idylls and Other Poems", a w 1850 roku cyklu filozoficznego "In Memoriam", poświęconego przyjacielowi z czasów studiów A. H. Hallamowi, przyniosło mu uznanie i znaczną popularność. Dzięki temu nawiązał znajomości z czołowymi pisarzami swojego pokolenia, takimi jak Browning, Dickens czy Carlyle. Odebrał także wiele doktoratów honoris causa od różnych angielskich uniwersytetów. W 1850 roku królowa Wiktoria nadała mu tytuł poety-laureata. Na krótko przed śmiercią, w 1883 roku, otrzymał tytuł para Anglii, stając się pierwszym poetą uhonorowanym w ten sposób spoza szlacheckiego rodu.

Tennyson w swoich utworach często eksplorował tematykę historyczną, baśniowo-legendarną oraz bieżące problemy polityczne i społeczne. W późniejszym etapie życia tworzył romantyczne i nostalgiczne dzieła. Do jego największych osiągnięć literackich należą cykl poetycki o królu Arturze "Sielanki króla" (1889), dramaty poetyckie jak "Królowa Maria" (1875) czy "Becket" (1884), liryki takie jak "Maud" (1855), a także poematy "Locksley Hall" (1842), "Ulysses" (1842) czy "Enoch Arden" (1864). Tennyson zmarł 6 października 1892 roku w Aldworth w wieku 83 lat i został pochowany w Opactwie Westminsterskim.