Alfred Adler - sylwetka autora

Alfred Adler, urodzony 7 lutego 1870 roku, zmarł 28 maja 1937 roku, to austriacki specjalista w dziedzinie psychiatrii, psychologii i pedagogiki, znany jako twórca psychologii indywidualnej. Urodził się w Penzing, w Austrii, a jego dzieciństwo upłynęło w Wiedniu. W 1895 roku ukończył studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Wiedeńskiego. W późniejszych latach, jako docent uniwersytecki, nawiązał współpracę z Sigmundem Freudem, która trwała od 1902 do 1911 roku. Jednak w 1911 roku Adler odrzucił dominującą teorię psychoanalizy, koncentrującą się na seksualności, i rozpoczął prace nad własną teorią osobowości.

Adler uważał, że już we wczesnym dzieciństwie człowiek doświadcza poczucia niższości spowodowanego swoimi ograniczeniami. To uczucie prowadzi do kompensacyjnego dążenia do przewagi i siły wśród innych ludzi. Świadomość własnych braków oraz potrzeba ich rekompensowania wpływa na formowanie się indywidualnego planu życiowego, który wyznacza cele i kierunki działania jednostki, jednocześnie kształtując jej osobowość. Wychowanie ma na celu pomoc w harmonijnym rozwoju jednostki poprzez przezwyciężanie nie tylko poczucia niższości, ale także dążenia do dominacji, co jest zadaniem wyjątkowo trudnym. Szczególnie działalność społeczna może być wartościowym obszarem kompensacji tych braków, oferując jednostce okazję do wykazania swojej wartości.

Adlerowska koncepcja dążenia do przewagi i mocy zyskała uznanie i została porównana do wcześniejszej teorii kratyzmu autorstwa Władysława Witwickiego. W trakcie I wojny światowej Adler służył jako lekarz w armii austriackiej. Po wojnie, w latach 1920-1925, kierował Kliniką Psychiatryczną w Wiedniu. W tym czasie otworzył również liczne poradnie wychowawczo-kliniczne dla dzieci. W 1924 roku zdecydował się na stałe przenieść do Stanów Zjednoczonych, gdzie od 1929 roku pełnił funkcję profesora na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. Zmarł na atak serca w Aberdeen w Szkocji 28 maja 1937 roku.