Alessandro Manzoni - sylwetka autora

Alessandro Manzoni był znaczącym włoskim pisarzem romantycznym, głęboko związanym z włoską kulturą literacką XIX wieku. Jego najbardziej znanym dziełem pozostają "Narzeczeni", historyczna powieść rozgrywająca się w XVII-wiecznej Lombardii, która stała się klasykiem literatury. Oprócz tego, stworzył również poetyckie tragedie historyczne, hymny religijne i ody.

Mimo że początkowo związany był z ruchem libertyńskim i oświeceniowym ateizmem, w 1810 roku on i jego żona dokonali nagłego nawrócenia na katolicyzm, co pozostało tajemnicą otaczającą jego biografów. Przyszedł na świat w Mediolanie w 1785 roku jako syn hrabiego Pietro Manzoniego i Julii Beccaria. Chociaż uważa się, że jego biologicznym ojcem mógł być Giovanni Verri, z którym jego matka miała romans, Alessandro wychowywał się głównie w kolegiach zakonnych, co mocno wpłynęło na jego edukację i dünyaopogląd. Duży wpływ na jego kształtującą się osobowość miał pobyt w Paryżu, gdzie spotkał intelektualistów, takich jak Claude Fauriel, oraz duchownych związanych z jansenizmem, co ostatecznie wpłynęło na jego decyzję o powrocie do katolicyzmu.

Po powrocie do Mediolanu Manzoni poświęcił się literaturze o tematyce religijnej i historycznej, zbliżając się ideowo do ruchu romantycznego. Mimo że entuzjastycznie śledził wydarzenia polityczne, nie angażował się w nie bezpośrednio, unikając prześladowań. Jego dzieła z tego okresu, jak "Pentecoste" czy "Il conte di Carmagnola", odzwierciedlają jego nowe religijne i moralne spojrzenie na świat. Opublikowanie "Narzeczonych" w 1827 roku zakończyło jego najbardziej twórczy okres, a późniejsze próby pisarskie, takie jak próby stworzenia nowych liryk, nie zostały ukończone.

W życiu prywatnym Manzoni przeżył wiele trudności, w tym utratę bliskich i problemy zdrowotne. Jego późniejsze lata wypełniały obowiązki rodzinne i kontakty z kręgami katolickimi, zwłaszcza z filozofem Antonio Rosminim. Mimo że prowadził raczej ukryte życie, zdobył publiczne uznanie i w 1860 roku został senatorem Królestwa Włoch. Mimo głębokiej wiary katolickiej, stanowczo opowiadał się za świecką władzą oraz ustanowieniem Rzymu jako stolicy. Zyskał szacunek mieszczan jako pisarz i moralny przewodnik. Zmarł w Mediolanie w 1873 roku, a jego śmierci towarzyszyły uroczystości, w tym dedykacja "Mszy żałobnej" Giuseppe Verdiego.