Adolf Bocheński - sylwetka autora

Polski pisarz i publicysta polityczny, kawaler maltański oraz podporucznik Polskich Sił Zbrojnych, wywodził się z rodziny ziemiańskiej pieczętującej się herbem Rawicz. Był synem Adolfa Bocheńskiego i Marii z rodu Dunin-Borkowskich, a bratem Józefa Marii, Aleksandra i Olgi. Jego dziadkiem był Franciszek Izydor Bocheński. Po ukończeniu szkoły średniej, zdecydował się na studia w Paryżu, zdobywając wykształcenie na École des Sciences Politiques (Sciences Po), które ukończył w czerwcu 1930 roku, plasując się na trzecim miejscu wśród studentów z ponad dwudziestu krajów świata. Po powrocie do Polski, w 1932 uzyskał tytuł magistra prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.

W pierwszych latach trzydziestych działał aktywnie w Związku Akademickim „Myśl Mocarstwowa” i pełnił rolę redaktora oraz publicysty w wydawnictwach „Bunt Młodych” oraz „Polityka”. Uznawany za jednego z najbardziej utalentowanych polskich pisarzy politycznych lat trzydziestych XX wieku, opowiadał się za wzmocnieniem władzy wykonawczej oraz wspierał ideę niepodległości Ukrainy. Był zwolennikiem marszałka Józefa Piłsudskiego, choć często krytykował niektóre działania rządów sanacyjnych.

W momencie wybuchu konfliktu z III Rzeszą miał 30 lat i mimo słabego zdrowia, gorliwie starał się o przyjęcie do wojska. Udało mu się w końcu dołączyć jako ochotnik do Szwadronu Zapasowego 22 pułku Ułanów Podkarpackich, gdzie uczestniczył w walkach kampanii wrześniowej. Po agresji ZSRR 17 września 1939 roku, wraz z pułkiem udał się na Węgry, a następnie do Francji. Ukończył tam podchorążówkę w Camp de Coëtquidan i walczył z Brygadą Podhalańską w bitwie o Narwik, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po ewakuacji brygady z Norwegii, przez Pireneje przedostawał żołnierzy do Anglii, a po kilku miesiącach dołączył do Brygady Karpackiej w Syrii. Brał udział w obronie Tobruku i walkach pod Monte Cassino, gdzie został ranny, a jako żołnierz Brygady Karpackiej regularnie publikował w piśmie „Przy kierownicy w Tobruku”.

Podczas służby w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich, a potem jako podporucznik pułku Ułanów Karpackich, dzięki swojej odwadze i lekceważeniu niebezpieczeństwa zyskał duże uznanie i szacunek wśród kolegów. Niestety, zginął podczas rozbrajania miny pod Ankoną, co zostało opisane przez Melchiora Wańkowicza w książce Zupa na gwoździu. Za swoje zasługi został uhonorowany Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari oraz trzykrotnie Krzyżem Walecznych.