Katecheza młodzieży w nauczaniu kościoła. Zarys problematyki

Książka oferuje wnikliwe spojrzenie na proces katechizacji młodzieży w ramach parafii, analizując jego rozwój w kontekście historycznym parafii. Przygląda się ewolucji katechezy na tle Kościoła powszechnego, począwszy od jej początków w najwcześniejszych wspólnotach, przez wieki starożytne i średniowieczne. Szczególną uwagę poświęcono uchwałom Soboru Trydenckiego, które nałożyły na duszpasterzy obowiązek prowadzenia regularnej katechezy w parafiach. W efekcie soborowych decyzji, stworzono Katechizm Rzymski, pierwszą systematyczną interpretację doktryn Kościoła.

W okresie nowożytnym Katechizm wyznaczył fundamenty edukacji religijnej, lecz zmiany społeczne doprowadziły do przeniesienia katechezy ze środowiska parafialnego do szkolnych sal lekcyjnych, co osłabiło rolę parafii w tej dziedzinie. W Polsce, po przyjęciu chrześcijaństwa, powstała prężna sieć parafii, w obrębie której zakładano szkoły parafialne, miejsca nauki katechizmu oraz podstawowych umiejętności, jak czytanie i pisanie. Sobór Trydencki wniósł ożywienie życia religijnego, ale zawirowania dziejowe — zaborów, wojen i komunizmu — przyczyniły się do wypracowania specyficznej formy katechezy określanej mianem koncentrycznej.

Sobór Watykański II stał się impulsem do odnowy katechezy w Polsce, prowadząc do powstania systematycznej katechetyki centralizującej się wokół parafii. Transformacja ustrojowa po 1989 roku umożliwiła powrót lekcji religii do szkół, redefiniując na nowo rolę parafii w przekazywaniu wiary.